قطعنامه اتحاد برای صلح مجمع عمومی (از جنگ دو کره تا بحران سوریه)

مجمع عمومی سازمان ملل در قضیه حمله نظامی کره شمالی به کره جنوبی (1950) پس از ناتوانی شورای امنیت در رسیدگی و مقابله با این تجاوز، به دلیل وتوهای مکرر شوروی، با تصویب قطعنامه شماره 377 معروف به قطعنامه «اتحاد برای صلح» زمینه را برای مداخله مجمع عمومی فراهم نمود. این قطعنامه متضمن این مفهوم است که اگر در مواردی شورای امنیت به علت عدم اتفاق اعضای دایم نتواند به هنگام تهدید علیه صلح، نقض صلح و یا عمل تجاوز اقدام مناسبی انجام دهد، وظیفه حفظ صلح و امنیت بین‌المللی به عهده مجمع عمومی سازمان ملل متحد گذاشته می‌شود. در این حالت مجمع عمومی راهکارهایی را که به نظر ضروری می‌رسد، از جمله استفاده از نیروی نظامی، به دولت یا دولت‌های مربوط توصیه نماید. علاوه بر قضیه کره، مجمع عمومی تا‌کنون یازده بار از جمله در بحران کانال سویز، قضیه کنگو و مسیله نامیبیا با استناد به این قطعنامه توصیه‌های لازم را به عمل آورده است. هرچند بیش از شش دهه از تصویب قطعنامه سپری گشته است اما به دلیل اهمیت این قطعنامه و امکان اعمال آن در برخی بحران‌های حل نشده کنونی، از جمله مسیله سوریه، ضرورت مطالعه این قطعنامه را ایجاب می‌نماید. به نظر می‌رسد با توجه به اوضاع بحرانی در سوریه و وقوع جنایات وحشتناک و کشته و آواره شدن غیرنظامیان؛ سازمان ملل متحد و به‌ویژه شورای امنیت باید اقدام قاطع و جدی دراین‌باره انجام دهد، خصوصا با ملاحظه این امر که شورای امنیت در مورد مسیله سوریه بعد از گذشت مدت زیادی از آغاز جنگ و ناآرامی هنوز به توافق جامع و کاملی نرسیده است. گویا از مسیولیت اصلی خود که حفظ صلح و امنیت بین‌المللی است غافل مانده و صحنه منازعات و درگیری بین دو بلوک شرق و غرب شده است.