بهشت از دیدگاه ایمانوئل سودنبرگ

در فرهنگ ها و ادیان گوناگون به صور مختلفی، بهشت و یا وضعیت زندگی نیکان پس از مرگ تبیین شده است؛ اما همه آنان بهشت را جایگاه آسایش و راحتی می دانند. سودنبرگ هم که مسیحی پروتستان است، ساختار بهشت را بر مبنای شهودات خود و در قالب دین مسیحیت ترسیم کرده است. بهشت او بر مبنای میزان عشق به پروردگار است و هر چه فردی کیفیات خیر بیشتری را از جانب پروردگار در خود و در وجه باطنیش داشته باشد، در زندگی پس از مرگ، بیشتر از نور پروردگار بهره مند می شود. ما آفریده شدیم تا فرشته شویم و پروردگار، بهشت را به خاطر کسانی که در بهشت هستند و فرشته می شوند، می آفریند و تمام نعمات ناشی از عشق و حکمت الهی را به آنان اعطا می کند. پروردگار، انسان است و بهشت تصویر اوست؛ فرشتگان هم شبیه به انسان هستند. وجه باطنی و درونی انسان به میزانی شکل بهشت می شود که دارای کیفیات عشق و ایمان باشد؛ اما تفاوت انسان ها با فرشتگان در این است که لایه های خارجی تر انسان به شکل این دنیاست و به آن اندازه که ما درگیر خیر و خوبی باشیم، دنیای درون ما نیز به شکل بهشت در می آید.