مقایسه اثر تمرینات تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیانژن NF-κB و IL-6 در ریه موش های صحرایی نر پیر و جوان

افزایش سن با روند افزایش التهاب در بافت های بدن همراه می شود که بافت ریه را نیز متاثر می کند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات دو شیوه تمرین تناوبی شدید و تداومی شدت متوسط بر بیان ژن NF-κB و IL-6 در بافت ریه موش های پیر و جوان می باشد.

چهل و دو سر موش نر نژاد ویستار جوان و پیر به 6 گروه شامل کنترل جوان، کنترل پیر، تمرین تداومی جوان، تمرین تداومی پیر، تمرین تناوبی شدید جوان و تمرین تناوبی شدید پیر تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل 6 هفته، 5 روز در هفته تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی شدت متوسط بود. جهت اندازه گیری بیان ژن های NF-κB و IL-6 ریه ها از روش Real Time-PCR و آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه همراه با تست تعقیبی شفه استفاده گردید (P<0.05).

اختلاف معناداری در بیان ژن NF-κB بین گروه کنترل پیر و تمرین تداومی پیر (P<0.001) و بین گروه کنترل پیر و تمرین تناوبی شدید پیر (P<0.001) و بین گروه تمرین تداومی پیر و تمرین تناوبی شدید پیر (P=0.007) وجود داشت. به علاوه اختلاف معناداری در بیان ژن IL-6 بین گروه کنترل پیر و تمرین تداومی پیر (P<0.001) و بین گروه کنترل پیر و تمرین تناوبی شدید پیر (P=0.006) مشاهده شد. هم چنین اختلاف معناداری در بیان ژن IL-6 بین گروه تمرین تناوبی شدید جوان و تمرین تناوبی شدید پیر مشاهده شد (P=0.035).

هر دو شیوه تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی شدت متوسط می توانند موجب کاهش فاکتورهای التهابی در ریه هنگام پیری شوند و از بروز اختلالات و بیماری های ناشی از پیری جلوگیری کنند. با این حال به نظر می رسدکه تمرینات تداومی شدت متوسط موثرتر از تمرینات تناوبی شدید باشد.