پیچیدگی واژگانی به عنوان تابعی از نوع فعالیت و بسندگی زبانی در گفتار فراگیران ایرانی زبان انگلیسی

علیرغم فراوانی تحقیقات پیرامون تاثیر پیچیدگی فعالیت انواع آن و برنامه ریزی بر پیچیدگی، صحت و روانی گفتار زبان اموزان، بیشتر مطالعات به جنبه پیچیدگی دستوری توجه داشته و تعداد اندکی از این تحقیقات به جنبه پیچیدگی واژگانی متمرکز شده اند. چنین مطالعاتی عملکرد واژگانی زبان آموزان را تنها از طریق پیچیدگی فعالیت (یعنی تنوع) اندازه گیری کردند. در این راستا، مقاله اخیر تلاش تاثیر نوع فعالیت و توانش زبانی زبان آموزان را بر جنبه های گوناگون پیچیدگی واژگانی گفتار فی البداهه فراگیران زبان متوسط و پیشرفته ایرانی را بررسی نماید. بدین منظور 35 فراگیر ایرانی زبان انگلیسی سطوح متوسط و پیشرفته سه فعالیت گفتاری متفاوت را انجام دادند: گفتار استدلالی، گفتار توصیفی و گفتار روایی. گفتارهای ضبط شده از جنبه های تنوع، فشردگی، و پیچیدگی واژگانی مورد بررسی قرار گرفتند. آزمون تحلیل واریانس مکرر دوطرفه برای بررسی تاثیر نوع فعالیت و بسندگی زبانی بر پیچیدگی واژگانی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج تحلیل داده ها حاکی از آن بود که نوع فعالیت و بسندگی زبانی هر دو تاثیر معناداری بر پیچیدگی واژگانی دارند. فعالیت استدلالی بالاترین نمره در جنبه های تنوع و فشردگی را به دست داد، در حالی که بالاترین نمره پیچیدگی متعلق به فعالیت روایی بود. هیچ اثر متقابلی بین نوع فعالیت و سطح بسندگی در جنبه های گوناگونی و پیچیدگی یافت نشد، و فراگیران پیشرفته همواره عملکرد بهتری در هر سه فعالیت گفتاری نسبت به فراگیران متوسط داشتند، اما بین این دو متغیر یک اثر متقابل در جنبه ی فشردگی مشاهده شد، به طوری که فراگیران پیشرفته عملکرد بهتری در فعالیت های استدلالی و روایی داشتند، اما در فعالیت توصیفی فراگیران متوسط نمره بالاتری کسب کردند.