پیشرفت های اخیر در روش ها و محلول های نگه دارنده ی اعضا به منظور استفاده در پیوند کبد و کلیه

 با توجه به پیشرفت های اخیر در روش های جراحی پیوند، تعداد پیوند اعضا افزایش یافته است. روش و محلول نگهداری عضو پیوندی از عوامل تعیین کننده ی نتایج پیوند می باشند. در این مقاله ی مروری، نحوه ی نگهداری اعضای پیوندی و محلول های مورد استفاده در این خصوص مورد ارزیابی و مقایسه قرار می گیرند.

 جستجو در بانک های داده ای PubMed، Science direct و Google scholar با کلید واژه های Preservation solutions،Organ transplantation ، Kidney، Pancreas و Liver صورت گرفت و نتایج انواع مطالعات انجام شده در این زمینه تا سال 2019 مورد بررسی قرار گرفت.

 هدف از ساخت محلول های نگه دارنده، به حداقل رساندن این آسیب ها با به حداقل رساندن تورم سلولی و فعالیت پمپ های غشایی و در عین حال، تامین انرژی مورد نیاز سلول می باشد و همچنین، با توجه به شرایط کمبود عضو و گاهی فواصل مکانی طولانی که بین فرد دهنده و گیرنده ی عضو وجود دارد، مطالعات متعددی جهت بهینه کردن روش ها و محلول های نگه دارنده برای افزایش زمان نگهداری عضو در جریان است. محلول های ساخته شده بر پایه ی الکترولیت ها، آنتی اکسیدان ها و ساکاریدها می باشد. در حال حاضر، محققان بسیاری درصدد یافتن روش هایی برای بهینه کردن محلول با استفاده از مهار کننده های مرگ سلولی در سطح ژنی و پروتئینی نظیر siRNA اختصاصی برای کاسپازهای 3 و 8 می باشند.

با وجود تمام تلاش ها، این محلول ها کارایی کافی جهت نگهداری طولانی مدت عضو را ندارند. بنابراین، لازم است تغییراتی برای بهبود عملکرد هر چه بیشتر این روش ها و محلول ها ایجاد شود.