کیفیت ارتباط پرستاران و رابطه آن با تنش های روانی و ادراک دشواری کار در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهرستان ملایر

پژوهش ها پرستاران را از نظر ارتباطی ضعیف عنوان کرده اند. بنابراین ضروری است نحوه ارتباط پرستاران در موقعیت های مختلف مورد بررسی قرار گیرد. از این رو این پژوهش با هدف مقایسه کیفیت ارتباط پرستاران با همسر، همکار و بیمار و رابطه آن با تنش های روانی و ادراک دشواری کار در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهرستان ملایر انجام شد.

پژوهش حاضر مقطعی (توصیفی همبستگی) بود. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران متاهل و شاغل در بیمارستان های شهرستان ملایر در سال 1395 بودند که (115 نفر) به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفته شده، پرسشنامه کیفیت ارتباط پرستار، پرسشنامه تنش روانی (PSQ) و مقیاس دشواری کار بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA)، آزمون بونفرونی و همبستگی پیرسون و نرم افزار SPSS 22 استفاده شد.

نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین کیفیت ارتباط پرستار با همسر، با کیفیت ارتباط با همکار و بیمار به ترتیب با میانگین 42/12±91/08، 12/39±83/45 و 13/01±81/45 وجود دارد (p=0/001 ،F=18/36)، اما تفاوت معناداری بین کیفیت ارتباطی پرستار با همکار و با بیمار وجود ندارد (p=0/690). نتایج همبستگی نشان داد همبستگی منفی و معناداری بین تنش روانی با کیفیت ارتباطی پرستار با همکار (p=0/049 ،r=0/19) و بیمار (p=0/002 ،r=0/30) وجود دارد. همچنین بین ادراک از دشواری کار با کیفیت ارتباطی پرستار با بیمار همبستگی منفی و معناداری وجود داشت (p=0/030 ،r=0/21).

ابتدا مجوز لازم از شبکه بهداشت و درمان ملایر کسب شد و آنگاه پس از مراجعه به بیمارستان ها در مورد داوطلبانه بودن شرکت در پژوهش و پنهان ماندن اطلاعات شخصی توضیح داده شد تا نمونه ها با رضایت شرکت کنند.

با توجه به یافته های این پژوهش، پرستاران از نظر ارتباطی ضعیف نیستند و با توجه به مخاطب خود و برخی عوامل دیگر رفتار می کنند و می توان آموزش و مداخله در بهبود تنش های روانی و ادراک دشواری کار پرستاران را به عنوان یک روش موثر در افزایش کیفیت ارتباطی آنان پیشنهاد داد.