بررسی ژنوتیپی سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاومبه متی سیلین جدا شده از عفونت ادراری

استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)، اخیرا به عنوان علل مهم عفونت دستگاه ادراری (UTI) ظهور کرده اند. اهداف این مطالعه، تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از UTI و شناسایی وجود mecA (عامل مقاومت به متی سیلین) و تیپ های  SCCmecبود.

 در این مطالعه مقطعی، 44 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس در پاییز سال 2017 از بیماران مبتلا به UTI در دو بیمارستان سنندج در غرب ایران جمع آوری شد. حساسیت به 9 آنتی بیوتیک و ونکومایسین به ترتیب توسط روش انتشار از دیسک و E تست تعیین شد.mecA  و تیپ های SCCmec توسط PCR شناسایی شدند. آمار توصیفی برای ارزیابی داده ها استفاده شد.

 ونکومایسین، لینزولید و تری متوپریم- سولفامتوکسازول بالاترین حساسیت (بالای 90 درصد) را نشان دادند و به دنبال آن (جنتامیسین 4/86، سفوکسی تین 5/79، تتراسایکلین 3/77، کلیندامایسین 75، سیپروفلوکساسین 4/70، اریترومایسین 3/52 و پنی سیلین 8/6) درصد قرار گرفتند. ایزوله های بیماران بستری، در مقایسه با ایزوله های بیماران سرپایی، به آنتی بیوتیک ها حساس تر بودند. از 44 ایزوله، 9 مورد (5/20 درصد) MRSA که از آن ها 6 مورد از بیماران سرپایی جدا شدند. 5 از 9 ایزوله MRSA، حامل ژنmecA  بودند و از این ها، 2 ایزوله حامل SCCmecVبودند در حالی که 3 ایزوله غیرقابل تیپ بندی بودند.

مطالعه ما پیشنهاد می کند که تری متوپریم- سولفامتوکسازول، ونکومایسین یا لینزولید برای درمان UTI  ایجاد شده توسط MRSA، می توانند عوامل مناسبی باشند. شناسایی MRSA در ادرار، نگرانی جدی است و نیازمند نظارت بر مقاومت دارویی استافیلوکوکوس اورئوس است.