بررسی اثربخشی گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری مذهب محور بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در زنان نابارور

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی به شیوه شناختی- رفتاری مذهب محور بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در زنان نابارور بوده است. روش پژوهش، شبه آزمایشی به شیوه پیش آزمون- پس آزمون از طریق گروه گواه و گروه آزمایش و ابزار جمع آوری داده نیز پرسشنامه بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان نابارور شهرستان لاهیجان بوده که در سال 1397 به مراکز ناباروری مراجعه کرده اند. با توجه به روش پژوهش، 30 نفر از زنان نابارور با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، با توجه به ملاک های ورود به پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمایش طی 10 جلسه هفتگی تحت آموزش شناختی- رفتاری مذهب محور قرار گرفت، ولی گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده ها  با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و استنباطی توسط  نرم افزار SPSS 22 انجام شده و برای آزمون فرضیه اصلی پژوهش از تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شده است.  یافته ها نشان داد بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای وابسته امید به زندگی (74/15 =F و 001/0 < P) و شادکامی (36/14 =F و 001/0 < P) تفاوت معنی داری وجود داشته، به طوری که امید به زندگی و شادکامی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به صورت قابل توجهی بهبود یافته است. بنابراین می توان نتیجه گرفت گروه درمانی به شیوه شناختی-رفتاری مذهب محور روش موثری برای افزایش امید به زندگی و شادکامی در زنان نابارور است.