تعیین سهم نسبی زیرحوضه ها در تولید رسوب به وسیله داده های پذیرفتاری مغناطیسی

هدف از این مطالعه، تعیین سهم نسبی منابع زیرحوضه در تولید رسوب به وسیله داده های پذیرفتاری مغناطیسی به عنوان منشایاب در حوضه آبخیز چهل گزی سنندج است. به این منظور، 20 نمونه از خروجی پنج زیرحوضه برداشت و پذیرفتاری مغناطیسی آنها اندازه گیری شد. نتایج تحلیل آزمون کروسکال والیس نشان داد هر سه ردیاب بسامد بالا، پایین و وابسته توانایی تفکیک حداقل دو منبع را دارا هستند. در مرحله دوم، سه ردیاب در منبع زیرحوضه به وسیله تحلیل تشخیص آزمون شدند و دو ردیاب با توان تفکیک پذیری متفاوت، بسامد بالا 88 درصد و پذیرفتاری وابسته با 12 درصد و توان تفکیک پذیری هر دو ردیاب با هم در جداکنندگی زیرحوضه ها برابر با 90 درصد بود، به عنوان ترکیب بهینه انتخاب شدند، پس این قابلیت را دارند که در مدل تعیین سهم نسبی رسوب شرکت داده شوند. نتایج مدل منشایابی رسوب بر اساس روش عدم قطعیت Bayesian نشان داد، زیرحوضه های تودارصمدی با 44/4 درصد بیشترین سهم و دویسه، چتان و چرندو به ترتیب با 35/5، 7/9 و 4/5 و مادیان دول با 4/4 درصد کمترین سهم را در تولید رسوب داشت. بر اساس نتایج موجود، زیرحوضه های تودارصمدی و دویسه دارای بیشترین میزان تولید رسوب بود، پس در اجرای برنامه های مدیریتی حفاظت خاک باید در اولویت قرار گیرند.