تاثیر لیدوکائین تزریقی بر کاهش عوارض تزریق وریدی دیازپام

استفاده رایج از دیازپام وریدی در القای بی هوشی با درد و سوزش هنگام تزریق و ترومبوفلبیت بعدی همراه است. مطالعه به منظور تعیین اثر لیدوکائین تزریقی قبل از تزریق دیازپام وریدی بر میزان عوارض حاصله انجام شد.
در یک کارآزمایی دوسوکور تصادفی در سال 1379 در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان، 116 بیمار بدون بیماری زمینه ای و مشکل در اندام فوقانی مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در کلاس یک و دو بی هوشی قرار داشتند و عمل جراحی ایشان، غیر از عمل جراحی اندام فوقانی بود. دیازپام مورد نیاز جهت القای بی هوشی(0.2 میلی گرم بر کیلوگرم) در دو حجم مساوی و یک دقیقه پس از دریافت 0.5 میلی گرم بر کیلو گرم لیدوکائین %1 دردست مورد و حجم مساوی آن از کلرور سدیم%0.9 در دست شاهد از طریق رگ پشت دستی چپ (مورد) وراست (شاهد) تزریق شد. میزان درد و سوزش هنگام تزریق با استفاده از یک مقیاس درجه بندی ازپیش تعیین شده توسط محقق غیر مطلع از نوع تزریق ها، درهنگام تزریق داروها ثبت می شد و نیز ایجاد عارضه فلبیت توسط محقق سوم، 24 ساعت پس از عمل مورد ارزیابی قرار می گرفت.
104 بیمار درجه های مختلفی از درد هنگام تزریق دیازپام متعاقب تزریق دارونما در دست راست(شاهد) داشتند که این تعداد در مورد لیدوکائین در دست چپ(مورد) 16 نفر و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود(P<0.001). مقایسه ابراز شدت درد که در قالب مقیاس سه درجه ای سنجیده شد، حاکی از کمتر بون آن در گروه لیدوکائین بود(P<0.0001). میزان شیوع عارضه فلبیت طی 24 ساعت پس از عمل جراحی 8 نفر در دست مورد و 18 نفر در دست شاهد گزارش شد(P<0.01). هر چند نحوه اثر لیدوکائین در کاهش عوارض یاد شده مشخص نیست، ولی با توجه به یافته های این مطالعه و مطالعات دیگر، انجام این روش پیشنهاد خوبی برای القای بی هوشی راحت و کم عارضه تر با دیازپام یا داروهای همتای آن است.