به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « لیدوکائین » در نشریات گروه « پزشکی »

  • ارازبردی قورچائی*، گودرز کوشکی، سیده ماهرخ علینقی مداح
    زمینه و هدف

    لیدوکایین به عنوان بی حس کننده موضعی یکی از داروهای موثر برای کنترل و مدیریت دردهای عصبی است و دگزامتازون کاربردهای زیادی نظیر جلوگیری و درمان ادم راه هوایی و پیشگیری از تهوع و استفراغ در بیهوشی دارد. همچنین همراه با بی حس کننده موضعی بلوک عصبی محیطی را تقویت می کند. بلوک عصبی انگشت یک روش آنستزی است که برای بسیاری از آسیب های انگشت مثل لاسیواسیون، دررفتگی و شکستگی انگشت، تخلیه آبسه، برداشتن جسم خارجی و اکسزیون ناخن استفاده می شود. این روش نسبت به بیهوشی عمومی برتری نسبی دارد؛ زیرا به صورت موضعی عمل می کند و احتمال عوارض جانبی بسیار کمتر است. این مطالعه به منظور تعیین اثر ترکیبی دگزامتازون و لیدوکایین بر مدت اثر بلوک عصبی انگشت در جراحی ارتوپدی انجام شد.

    روش بررسی

    این مطالعه توصیفی تحلیلی گذشته نگر روی 50 بیمار 18 تا 70 ساله کاندید جراحی ارتوپدی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی 5 آذر شهر گرگان در سال 1400 انجام شد. بیماران به صورت در دسترس و با بررسی شرایط ورود به مطالعه انتخاب شدند. بلوک عصبی انگشت به عنوان روش بیهوشی روتین بوده که عوارض کمتری نسبت به بیهوشی عمومی دارد. در روش بیهوشی اول (گروه یک) از 10 میلی لیتر لیدوکایین 1 درصد و در روش بیهوشی دوم (گروه دو) از 8 میلی لیتر لیدوکایین 1درصد و 2 میلی لیتر دگزامتازون (8 میلی گرم) به صورت اینفیلتراسیون در محل عمل استفاده گردید. میانگین شروع اثر بی دردی و مدت زمان بی دردی و نیز درد بعد از عمل بین هر دو روش بیهوشی با مقیاس بصری درد (Visual Analog Scale: VAS) تعیین و مقایسه گردید.

    یافته ها

    میانگین مدت اثر بی حسی در گروه ترکیبی به طور معنی داری بیشتر از گروه لیدوکایین به تنهایی بود (P<0.05). همچنین میانگین مدت زمان درد در بیماران گروه ترکیبی از بدو ورود تا خروج از ریکاوری روندی نزولی داشت (P<0.05).

    نتیجه گیری

    روش بیهوشی ترکیب دگزامتازون و لیدوکایین، مدت اثر بلوک عصبی انگشت و بی دردی بعد از عمل جراحی ارتوپدی در بیماران را افزایش می دهد.

    کلید واژگان: بلوک عصبی, لیدوکائین, دگزامتازون}
    Arazberdi Ghourchaei*, Godarz Koshki, Seyedeh Mahrokh Alinaghimaddah
    Background and Objective

    Lidocaine is the most effective anesthetic and a valuable drug for nerve pain control and management. Dexamethasone is commonly used to prevent postoperative nausea and vomiting. Dexamethasone, together with a local anesthetic, enhances the peripheral nerve block. Therefore, this study was conducted to compare the duration of anesthesia and analgesia effects after surgery in 2 anesthesia methods.

    Methods

    This descriptive-analytical study was conducted on 50 patients aged 18 to 70 years who were candidates for orthopedic surgery and visited the 5th Azar Medical Training Center, Gorgan, Iran during 2021. The sample was selected via convenience sampling and by checking the inclusion criteria. In group 1, 10 ml of Lidocaine 1%, and in group 2, 8 ml of 1% Lidocaine and 2 ml of dexamethasone were used as infiltration in the operation site. The average onset of analgesia and the duration of analgesia as well as postoperative pain between both anesthesia methods were determined and compared with the visual analog scale.

    Results

    The average duration of anesthetic effect was significantly higher in group 2 (P<0.05). In addition, the average pain duration of the patients of group 2 had a downward trend from the time of entry to when they exited the recovery room (P<0.05).

    Conclusion

    The combination of dexamethasone and Lidocaine increased the duration of finger nerve block effect and analgesia after surgery.

    Keywords: Nerve Block, Lidocaine, Dexamethasone}
  • بهرام نادری نبی، عباس صدیقی نژاد، مهران سلیمانها، سمانه غضنفرطهران، زهرا عطر کار روشن، احمدرضا میربلوک، محمدرضا حبیبی، محمد حقیقی*
    زمینه

     به منظور بهبود کیفیت بلوک سوپراکلاویکولار از داروهای زیادی به عنوان ادجووانت استفاده شده است.

    هدف

    این مطالعه با هدف بررسی اثر اضافه کردن دگزمدتومیدین به لیدوکایین بر ویژگی های بلوک سوپراکلاویکولار حین جراحی های اندام فوقانی انجام شد.

    روش ها

    این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور روی بیماران کاندید جراحی شکستگی اندام فوقانی تحت بلوک سوپراکلاویکولار در بازه زمانی سال های 1396 لغایت 1397 انجام شد. درگروه لیدوکایین نرمال سالین، 30 میلی لیتر لیدوکایین 1/5 درصد و در گروه لیدوکایین دگزمدتومیدین، 30 میلی لیتر لیدوکایین 1/5 درصد با یک میکروگرم بر کیلوگرم دگزمدتومیدین تجویز شد. ویژگی های بلوک و متغیرهای همودینامیک حین عمل ثبت شدند.

    یافته ها

    در بررسی پارامترهای جمعیت شناختی تفاوت آماری معنی داری میان گروه ها وجود نداشت. میانگین سنی بیماران 10/92±43/09 سال بود و اکثر بیماران مرد بودند. متوسط زمان شروع بلوک حسی حرکتی در گروه لیدوکایین دگزمدتومیدین نسبت به گروه لیدوکایین نرمال سالین سریع تر و همچنین مدت زمان بلوک حسی حرکتی و بی دردی در گروه لیدوکایین دگزمدتومیدین نسبت به گروه دیگر طولانی تر بود که این اختلافات از نظر آماری معنی دار بودند. در بررسی روند تغییرات پارامترهای همودینامیک، تفاوت آماری معنا داری بین مقادیر پارامترهای مذکور در مقاطع زمانی نه گانه مورد تحقیق در هر گروه و همچنین بین 2 گروه دیده شد.

    نتیجه گیری

     این مطالعه نشان داد اضافه کردن دگزمدتومیدین به لیدوکایین در بلوک سوپراکلاویکولار باعث تسریع در شروع بلوک، افزایش مدت بلوک و مدت بی دردی پس از عمل جراحی بدون ایجاد عوارض جانبی قابل توجه می شود.

    کلید واژگان: بلوک سوپراکلاویکولار, دگزمدتومیدین, شکستگی اندام فوقانی, لیدوکائین}
    Bahram Naderi Nabi, Abbas Sedighinejad, Mehran Soleymanha, Samaneh Ghazanfar Tehran, Zahra Atrkarroushan, Ahmadreza Mirbolook, Mohammad Reza Habibi, Mohammad Haghighi*
    Background

     Various drugs are used as adjuvants to improve the quality of supraclavicular block method. 

    Objective

     This study aims to investigate the effect of adding dexmedetomidine to lidocaine in the supraclavicular block method in patients candidate for upper extremity surgery.

    Methods

     This double-blind randomized controlled clinical trial was conducted on 61 patients candidate for upper extremity fracture surgery receiving the supraclavicular block method from 2017 to 2018. They were randomly divided into two groups of lidocaine-normal saline (30 mL of 1.5% lidocaine plus normal saline) and lidocaine-dexmedetomidine (30 mL of 1.5% lidocaine plus 1 μg/kg of dexmedetomidine). The supraclavicular block characteristics and intraoperative hemodynamic changes were measured.

    Results

     There was no statistically significant difference between the two groups regarding the demographic factors. The mean age of patients was 43.09±10.92 years, and most of them were male. The mean onset time of sensory-motor blockade was faster and the duration of sensory-motor blockade and analgesia were longer in the lidocaine-dexmedetomidine group than in the other group. These differences were statistically significant. There was significant differences in hemodynamic parameters among nine assessment times in each group and between the two groups.

    Conclusion

     Adding dexmedetomidine to lidocaine in the supraclavicular block method accelerates the blockade onset and increases the duration of blockade and analgesia after surgery without causing any considerable side effects.

    Keywords: Supraclavicular block, Dexmedetomidine, Upper limb fracture, Lidocaine}
  • بهزاد ناظم رعایا، تقی هاشمی، معین رضایی
    مقدمه

    یک شکایت شایع در بیماران تحت بیهوشی با پروپوفول، درد است. در حالی که اثر لیدوکایین در کاهش درد تزریق پروپوفول شناخته شده است، اثر مانور والسالوا بر کاهش این درد در مطالعات بسیار محدودی بررسی شده است. بنابراین هدف مطالعه‌ی حاضر به بررسی  تاثیر سه روش درمانی مانور والسالوا، لیدوکایین و نیز ترکیب مانور والسالوا و لیدوکایین در کاهش درد ناشی از تزریق پروپوفول میباشد.  

    مواد و روش‌ها :

    این مطالعه‌ یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور می‌باشد که بر روی 111 نفر از بیماران کاندید بیهوشی با پروپوفول انجام شد. بیماران به سه گروه لیدوکایین ، مانور والسالوا و لیدوکایین -مانور والسالوا تقسیم شدند و شدت درد با استفاده از معیار نمره‌دهی کلاسی درد (VAS) تعیین گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از شاخص های توصیفی و آزمون های آماری من ویتنی و کروسکال والیس با استفاده از نرم افزار آماری SPSS v23  استفاده شد.

    یافته ها

    میانگین نمره‌ی درد در گروه ترکیب لیدوکایین و مانور والسالوا کمتر از دو گروه دیگر و برابر با 33/0±0.5 بوده‌است. به علاوه، میانگین نمره‌ی درد به ترتیب در گروه لیدوکایین و گروه مانور والسالوا برابر با 41/1± 4.6 و  91/1±7/81 بود. میانگین شدت درد در گروه های سنی و دو جنس زن و مرد با یکدیگر تفاوت معناداری نشان نداد.

    نتیجه گیری

     تزریق پروپوفول در سه گروه مورد مطالعه به طور مشابه کاهش یافت، اما در گروهی که لیدوکایین، والسالوا و مانور والسالوا را ترکیب کردند، درد کمترین بود، اما نمره کلی در سه گروه از نظر آماری متفاوت نیست.

    کلید واژگان: پروپوفول, لیدوکائین, مانور والسالوا, درد}
    Behzad Nazemroaya, Taghi Hashemi, Moeen Rezaei
    Background

    Propofol is commonly used in anesthesia practice because of its rapid recovery time, but pain upon injection is one of the unfavorable complications of this drug, which can cause both physical and mental discomfort for patients. Therefore, it is important to lower the pain on injection of Propofol in patients undergoing anesthesia. As a result, the current study was conducted in order to compare the effects of lidocaine, lidocaine, and the Valsalva maneuver, and the Valsalva maneuver on decreasing the pain of Propofol injection.

    methods

     This study is a clinical trial with 111 patients. The patients were allocated into 3 groups with one group receiving lidocaine, the second group receiving lidocaine and the Valsalva maneuver , and Valsalva maneuver. The pain resulting from injecting Propofol based upon the Visual Analog Scale (VAS) score was evaluated (with 1 being no pain and 10 the most severe imaginable pain). Data were compared and analysed using proper statistical tests using SPSS version 23.

    Results

     The mean pain score in the combination group of lidocaine and Valsalva maneuver was lower than the other two groups and was equal to 0.5 ± 0.33. In addition, the mean pain scores in the lidocaine group and the Valsalva maneuver group were 4.6 ± 1.41 and7.81±1/91, respectively. The mean pain intensity in the age groups and the sexes did not show a significant difference with each other.

    Conclusion

     The current study showed that the injection of Propofol in the three groups of the study was reduced in a similar fashion, however in the group which combined lidocaine, Valsalva, and the Valsalva maneuver, pain was lowest, but the overall score in the three groups was not statistically different.

    Keywords: Propofol, lidocaine, Valsalva maneuver, pain}
  • سیده ماهرخ علینقی مداح*، پیمان اصغری، امیرحسین محمدشفیعی، فاطمه مهرآور، محمد آریایی
    زمینه و هدف

    پروپوفول یکی از رایج ترین داروهای مورد استفاده در بیهوشی بوده و درد هنگام تزریق از عوارض جانبی این دارو است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر لیدوکایین، منیزیوم سولفات و کتامین در کاهش درد ناشی از تزریق وریدی پروپوفول در بیماران تحت عمل جراحی انجام شد.

    روش بررسی

    در این کارآزمایی بالینی دوسویه کور 80 بیمار 18 تا 65 ساله به صورت تصادفی در 4 گروه 20 نفری لیدوکایین، کتامین، منیزیوم سولفات و نرمال سالین قرار گرفتند. برای ارزیابی درد از معیارAmbesh Score  استفاده شد. تغییرات همودینامیک گروه های مورد مطالعه در دقایق 1 و 3 و 5 ارزیابی شد.

    یافته ها

    بیماران در گروه های لیدوکایین، کتامین و منیزیم سولفات به ترتیب با مقادیر 75 درصد، 70 درصد و 55 درصد در مقایسه با گروه نرمال سالین (25 درصد) پس از تزریق پروپوفول، احساس درد نداشتند (P<0.05). میانگین روند زمانی فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک و متوسط فشار خون شریانی بین گروه های مورد مطالعه از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).

    نتیجه گیری

     استفاده از داروهای لیدوکایین یا کتامین در زمان تزریق پروپوفول می تواند در کاهش درد هنگام تزریق پروپوفول موثر باشد.

    کلید واژگان: پروپوفول, لیدوکائین, منیزیم سولفات, کتامین, درد, بیهوشی عمومی}
    Seyedeh Mahrokh Alinaghimaddah*, Payman Asghari, AmirHosein Mohammad Shafiee, Fatemeh Mehravar, Mohammad Aryaie
    Background and Objective

    Propofol is one of the most commonly used drugs in anesthesia with the pain during an injection is a side effect of this drug. This study was conducted to compare the effect of Lidocaine, Magnesium Sulfate, and Ketamine on reducing pain caused by intravenous injection of Propofol in patients Undergoing surgery.

    Methods

    In this double-blind randomized clinical trial study, 80 patients aged 18 to 65 years were randomly blocked and assigned into four groups including Lidocaine, Ketamine, Magnesium Sulfate and Normal Saline. The pain was measured with the Ambesh Score. Hemodynamic changes of patients were evaluated in 1, 3, and 5 minutes.

    Results

    The patients in Lidocaine, Ketamine, and Magnesium Sulfate groups with 75%, 70%, and 55%, respectively, did not feel pain after Propofol injection compared to Normal Saline group (25%) (P<0.05). The mean time trend of Systolic and diastolic blood pressure and mean arterial blood pressure between the studied groups were significant (P<0.05).

    Conclusion

    The use of Lidocaine or Ketamine during Propofol injection can be effective in reducing pain during injection in patients undergo surgery.

    Keywords: Propofol, Lidocaine, Magnesium Sulfate, Ketamine, Pain, General Anesthesia}
  • مرضیه بیگم خضری، عزت السادات حاجی سید جوادی*، فریده موحد، آیدا زینعلی، علی امامی، سیمین دخت مولاوردیخانی
    مقدمه

     کورتاژ یکی از اعمال جراحی شایع زنان است. عارضه آن درد است که سبب افزایش نارضایتی در بیماران می شود، لذا یافتن راه درمان این عارضه امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر سه روش مصرف ژل موضعی لیدوکایین در سرویکس، تزریق داخل رحمی لیدوکایین و ترکیب دو روش بر کاهش درد حین انجام کورتاژ انجام گرفت.

    روش کار

    این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1396 بر روی 120 بیمار کاندید کورتاژ در بیمارستان کوثر قزوین انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه ژل موضعی لیدوکایین در سرویکس، تزریق داخل رحمی لیدوکایین و ترکیب این دو روش قرار گرفتند و داروهای مورد نظر قبل از کورتاژ تجویز شد. علایم حیاتی و درد در بیماران ثبت و سایر اطلاعات لازم از طریق تکمیل پرسشنامه جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری (نسخه 22) و آزمون های کای اسکویر و آنوا انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

    یافته ها

    در این مطالعه تجویز داخل رحمی و داخل سرویکس لیدوکایین (72/0±3/0) و در درجه بعد تجویز داخل سرویکس لیدوکایین (84/0±45/0) به تنهایی به طور معناداری سبب کاهش درد در هنگام کورتاژ در زنان شد (04/0=p). از طرفی تغییرات شدید همودینامیکی نیز در این بیماران مشاهده نشد. هیچ موردی از عوارض از جمله تهوع و استفراغ و بی ثباتی علایم حیاتی در هیچ یک از گروه ها مشاهده نشد (05/0<p).

    نتیجه گیری

    از روش تجویز داخل رحمی به همراه اضافه کردن ژل موضعی لیدوکایین به سرویکس می توان به عنوان یک روش ساده، کم هزینه و بی خطر در کنترل درد حین و بعد از کورتاژ استفاده نمود.

    کلید واژگان: درد, کورتاژ, لیدوکائین}
    Marzieh Beigom Khezri, Ezzatalsadat Haji Seyed Javadi *, Farideh Movahed, Aida Zeinali, Ali Emami, Simin Dokht Molaverdikhani
    Introduction

    Curettage is one of the most common gynecological surgeries in women. Its complication is pain which increases dissatisfaction in patients. Therefore, it is necessary to find a way to treat this complication. This study was performed with aim to compare the effects of three methods of using lidocaine gel in the cervix, intrauterine injection of lidocaine, and a combination of two methods to reduce pain during curettage.

    Methods

    This clinical trial study was performed in 2017 on 120 patients candidates for curettage in Qazvin Kosar Hospital. Patients were randomly divided into three groups of topical lidocaine gel in the cervix, intrauterine injection of lidocaine and a combination of these two methods, and the drugs were prescribed before curettage. Vital signs and pain were recorded in patients and other information was collected by completing the questionnaire. Data analysis was performed using statistical software (version 22) and chi-square and ANOVA tests. P<0.05 was considered statistically significant.

    Results

    The intrauterine and intra cervical injection of lidocaine (0.3±0.72) and then injection of intra cervical lidocaine (0.45±0.84) alone significantly reduced pain during curettage in women (P=0.04). On the other hand, no severe hemodynamic changes were observed in these patients. No complications such as nausea and vomiting and no instability of vital signs were observed in any of the groups (P>0.05).

    Conclusion

    Intrauterine administration along with addition of topical lidocaine gel to the cervix can be used as a simple, low-cost, and safe method as to control pain during and after curettage.

    Keywords: Curettage, Lidocaine, Pain}
  • نگین قدمی، سلدا زاهدی عبدی، کریم ناصری، ابراهیم قادری، جمال امجدی، فرزاد سرشیوی*
    سابقه و هدف

    جراحی برداشتن لوزه، از جراحی های شایع در کودکان می باشد که با درد و خونریزی پس از عمل همراه می باشد. این مطالعه با هدف بررسی اثر تزریق لیدوکایین- اپی نفرین در بستر لوزه ها بر روی عوارض بعد از جراحی برداشتن لوزه انجام شده است.

    مواد و روش‌ ها

    این کارآزمایی بالینی بر روی 109 بیمار 5 تا 18 ساله، که جهت جراحی لوزه به بیمارستان کوثر سنندج مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. پس از تقسیم بندی بیماران به صورت تصادفی، در گروه مداخله، قبل از شروع جراحی 40 میلی گرم لیدوکایین 1% با 5 میکروگرم اپی نفرین (حجم 5 میلی لیتر)، در بستر لوزه ها تزریق شد، ولی در بیماران گروه کنترل، جراحی بدون تزریق لیدوکایین- اپی نفرین، شروع شد. فشار خون و ضربان قلب بیمار در فواصل قبل، حین و پس از جراحی، شدت درد با استفاده از مقیاس صورت ونگ بیکر در زمان های 30 و 60 دقیقه و 6، 12 و 24 ساعت پس از جراحی، میزان خونریزی حین و پس از جراحی با محاسبه حجم ساکشن و پدهای خونی و نیز زمان بستری بودن در ریکاوری ثبت و مقایسه شد.

    یافته‌ها:

     میانگین میزان خونریزی در گروه مداخله 47/1±65/5 میلی لیتر و در گروه کنترل 45/7±113/7 میلی لیتر بود (0/0001=p). میانگین شدت درد و تغییرات همودینامیک در زمان های 30، 60 دقیقه و 6، 12 و 24 ساعت پس از جراحی در گروه مداخله کمتر از گروه کنترل بوده و تفاوت معنی دار آماری داشتند (0/0001=p). میانگین زمان ترخیص از ریکاوری در گروه مداخله 23/2±35/0 دقیقه و در گروه کنترل 17/5±50/4 دقیقه بود (0/0001=p).

    نتیجه‌گیری:

     بر اساس نتایج این مطالعه به نظر می رسد تجویز لیدوکایین- اپی نفرین در بستر لوزه، پیش از شروع جراحی لوزه، می تواند میزان درد، خونریزی و تغییرات همودینامیک حین و پس از جراحی را کاهش داده و بیمار زودتر ریکاوری شود.

    کلید واژگان: جراحی لوزه, درد, خونریزی, لیدوکائین, اپی نفرین}
    N .Ghadami, S. Zahedi Abdi, K. Nasseri, E .Ghaderi, J .Amjadi, F .Sarshivi *
    Background and Objective

    Tonsillectomy is one of the most common surgeries in children, which is associated with pain and bleeding after the operation. This study was conducted to investigate the effect of lidocaine-epinephrine administration in controlling complications after tonsillectomy.

    Methods

    This clinical trial was conducted on 109 patients aged 5 to 18, who had referred to Kowsar Hospital in Sanandaj for tonsillectomy. After dividing the patients randomly, 40 mg of 1% lidocaine and 5 μg of epinephrine (a volume of 5 ml) were injected into the tonsillar bed in the intervention group before the surgery, but in the patients of the control group, surgery was started without lidocaine-epinephrine administration. Blood pressure and heart rate of the patients before, during and after surgery, and pain intensity based on Wong-Baker Faces Pain Scale at minutes 30 and 60 and 6, 12 and 24 hours after surgery, and the amount of bleeding during and after surgery were recorded and compared by calculating the volume of suction and blood pads as well as the length of stay in recovery.

    Findings

    The mean amount of bleeding in the intervention group was 65.5±47.1 ml and in the control group was 113.7±45.7 ml (p=0.0001). The mean pain intensity and hemodynamic changes at minutes 30 and 60, and 6, 12 and 24 hours after surgery in the intervention group were lower than the control group and showed statistically significant differences (p=0.0001). The mean time of discharge from recovery in the intervention group was 0.35±23.2 minutes and in the control group was 50.4±17.5 minutes (p=0.0001).

    Conclusion

    Based on the results of this study, it seems that the administration of lidocaine-epinephrine in the tonsil bed before tonsillectomy can reduce the amount of pain, bleeding, and hemodynamic changes during and after surgery, and the patient can recover sooner.

    Keywords: Tonsillectomy, Pain, Bleeding, Lidocaine, Epinephrine}
  • هدا عابدی*، شیما هادی پور زاده، فیدان شبانی، علی صادقی، عوض حیدرپور، اکبر نیک پژوه، محمود شیخ فتح الهی
    مقدمه

    ثبات شاخص های همودینامیک و فیزیولوژیک پس از جراحی قلب باز یکی از مهم ترین دلیل های موفقیت در عمل می باشد. ساکشن تراشه باعث بی ثباتی همودینامیک و فیزیولوژیک می شود. بیماران پس از جراحی قلب باز باید تحت آرام بخشی قرار بگیرند، بنابراین نیاز به ساکشن تراشه دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر بی حسی کارینا با تجویز موضعی لیدوکایین در ساکشن تراشه بر شاخص های همودینامیک و زور زدن در بیماران بزرگسال پس از جراحی قلب انجام شد.

    روش اجرا

    طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسو کور، بیماران بزرگسال تحت عمل جراحی دریچه قلب و عروق کرونر، در پاییز سال 1399 در مرکز قلب شهید رجایی تهران، به طور تصادفی در دو گروه 34 نفره قرار گرفتند. گروه A ساکشن تراشه با 4 سی سی لیدوکایین 2% داخل تراشه و گروه B ساکشن تراشه با 4 سی سی نرمال سالین 9/0% داخل تراشه دریافت کردند و تغییرات پارامتر های همودینامیک (MAP، CVP، HR)، زورردن و Spo2 در 2 دقیقه قبل و حین و 2 دقیقه بعد از ساکشن در آی سی یو مطالعه شدند. داده ها با آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر (Two-way repeated measures ANOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

    یافته ها

    در همه پارامترهای همودینامیک و زورزدن، تفاوت آماری معنی دار بین گروه لیدوکایین و گروه نرمال سالین حین و 2 دقیقه بعد از ساکشن مشاهده شد (05/0>p). اما در Spo2 هیچ تفاوت آماری معنی داری بین گروه لیدوکایین و گروه نرمال سالین وجود نداشت (05/0<P).

    نتیجه گیری

    از نتایج این مطالعه می توان چنین برداشت کرد که استفاده از لیدوکایین داخل تراشه هنگام ساکشن تراشه در بیماران جراحی قلب باعث کاهش تغییرات شاخص های همودینامیک و زورزدن حین ساکشن و پس از ساکشن می شود.

    کلید واژگان: لیدوکائین, ساکشن تراشه, همودینامیک, زورزدن}
    Fateme Shima Hadipourzade, Hoda Abedi*, Fidan Shebani, Ali Sadeghi, Evaz Heydarpour, Akbar NikPzhoh, Mahmoud Sheikollahi
    Background

    Stability of hemodynamics and physiological parameter after open heart surgery is one of the most important reasons for success in surgery. Tracheal suctioning causes hemodynamics and physiological instability. Patients should be sedated after open heart surgery, so they need tracheal suctioning. Therefore, in this study we aimed to investigate the effect of carina anesthesia by topical administration of lidocaine in endotracheal suctioning on hemodynamic parameters and bucking in adult patients after heart surgery.

    Materials and Methods

    In a double-blind randomized clinical trial, adult patients undergoing coronary and valve surgery through the fall 2020 in Rajaie Cardiovascular Medical and Research Center were randomly assigned in two groups of 34 patients. Group A received tracheal suction with 4 cc of 2% lidocaine in intratracheally and group B received tracheal suction with 4 cc of 0.9% normal saline intratracheally. Changes in hemodynamic parameters (HR, CVP, MAP), bucking and Spo2, at 2 Minutes before, during and 2 minutes after suctioning were studied at intensive care unit (ICU). Data were analyzed using two-way repeated measures ANOVA.

    Results

    There was a statistically significant difference between lidocaine group and normal saline group in all hemodynamic parameters and bucking during and 2 minutes after suctioning (p <0.05), but there was no statistically significant difference between the two groups in Spo2 (P>0.05).

    Conclusion

    According to the results of the study, it can be concluded that the use of intratracheal lidocaine during endotracheal suctioning in cardiac surgery patients reduces changes in hemodynamic parameters and bucking during and after endotracheal suctioning.

    Keywords: FatemeShima Hadipourzade, MDHoda AbediFidan Shebani, MDAli Sadeghi, MDEvaz Heydarpour, MDAkbar NikPzhoh, MDMahmoud Sheikollahi, MD}
  • رضا آخوندزاده*، رضا باغبانیان، شیدا کیامحمدی
    مقدمه

    آندوسکوپی دستگاه گوارش یک روش ضروری برای ارزیابی و درمان اختلالات دستگاه گوارش است.آرامبخشی در اندوسکوپی با هدف کنترل امن و موثر درد و اضطراب، برای فراهم‌کردن درجه‌ی مناسبی از فراموشی یا کاهش هوشیاری و بهتر کردن اندوسکوپی به‌خصوص در موارد درمانی همیشه یک مساله حیاتی بوده است.پروپوفول داروی آرامبخش موثری است اما بیدردی مناسبی ایجاد نمی‌کند. برای غلبه بر عوارض،استفاده از لیدوکایین و کتامین در دوزهای مختلف برای افزایش خاصیت ضد اضطراب، آرامبخشی و بهبود مورد استفاده قرار گرفته است اما نتایج متفاوتی از مطالعات مختلف به دست آمده است. لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه‌ی اثر آرام بخشی ترکیب دارویی پروپوفول-کتامین با پروپوفول-کتامین به همراه اسپری لیدوکایین در بیماران اندوسکوپی بود.

    روش کار

    مطالعه‌ی طراحی شده از نوع کارآزمایی بالینی که بر روی 154 بیماران کاندید اندوسکوپی سرپایی بخش اندوسکوپی بیمارستان امام خمینی(ره) انجام گردید و بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. پس از گرفتن شرح حال بیمار، در گروه اول 5/0 میلی گرم بر کیلو‌گرم پروپوفول به همراه 5/0 میلی گرم بر کیلو‌گرم کتامین و درگروه دوم ابتدا 2پاف اسپری لیدوکایین 10 %معادل 20 میلی گرم اسپری شد. سپس 5/0 میلی گرم بر کیلو‌گرم پروپوفول و 5/0 میلی گرم بر کیلو‌گرم کتامین تزریق شده و سپس 2پاف اسپری لیدوکایین 10 %معادل 20 گرم تزریق شد. سپس آرامبخشی، آپنه، تهوع و یافته‌های کلینیکال در بیماران مورد سنجش و مقایسه قرار گرفت.

    نتایج

    در این مطالعه توزیع جنسیت بیماران تحت عمل جراحی در 75/46 درصد زن و 25/53 درصد مرد بودند و میانگین سن بیماران 40/49 سال بود که دو گروه از لحاظ سن و جنسیت همسان هستند.میانگین مدت زمان بیهوشی بیماران84/15دقیقه ومیانگین مدت زمان آندوسکوپی بیماران 34/13 دقیقه بود و میان توزیع پراکندگی مدت زمان بیهوشی و مدت زمان آندوسکوپی در دو گروه اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد.بر اساس مطالعه ی انجام شده،میزان آرامبخشی در میان بیمارانی که پروپوفول و کتامین و لیدوکایین دریافت کرده‌اند بیشتر است. سطح فشارخون سیستولیک بیماران در دو گروه اختلاف معنی‌داری ندارد. میزان ضربان قلب در طول مدت زمان دریافت داروی بیهوشی در گروه پروپوفول و کتامین و لیدوکایین به‌طور معنی‌داری کمتر است.میزان اشباع اکسیژن خون در گروه پروپوفول و کتامین و لیدوکایین به‌طور معنی‌داری بیشتر است. میان آپنه و تهوع در بیماران در دو گروه اختلاف معنی‌داری مشاهده نمی‌شود و مدت زمان ریکاوری در بیماران دریافت‌کننده داروی پروپوفول و کتامین و لیدوکایین بیشتر از گروه پروپوفول و کتامین است.

    نتیجه‌گیری

    اضافه کردن اسپری لیدوکایین موضعی به ترکیب دارویی پروپوفول _کتامین برای انجام پروسیجر آندوسکوپی موجب افزایش میزان آرابخشی در آندوسکوپی می شود.

    کلید واژگان: پروپوفول, لیدوکائین, آندوسکوپی}
    Reza Akhondzade*, Reza Baghbanian, Sheida Kia Mohammadi
    Introduction

    Gastrointestinal endoscopy is an essential method for evaluating and treating gastrointestinal disorders. Sedation in endoscopy aims to safely and effectively control pain and anxiety, to provide an appropriate degree of amnesia or to reduce consciousness, and to improve endoscopy, especially in medical cases,always been a critical issue. Propofol is an effective sedative but does not cause adequate analgesia. To overcome the side effects of lidocaine and ketamine in different doses has been used to increase anxiety, sedation and recovery, but different results have been obtained from different studies. Therefore, the aim of this study was to compare the sedative effect of propofol-ketamine with propofol-ketamine with lidocaine spray in endoscopy.

    Materials and Methods

    A clinical trial study was performed on 144 patients who were candidates for outpatient endoscopy in the endoscopy ward of Imam Khomeini Hospital and the patients were randomly divided into two groups. After taking the patient's history, in the first group 0.5 kg / mg propofol with 0.5 kg / mg ketamine and in the second groupin the second group, 2 puffs of 10% lidocaine spray equal to 20 mg were sprayed on the oropharynx. Then 0.5 mg / kg propofol and 0.5 mg / kg ketamine were injected. Then sedation, apnea, nausea and clinical findings in patients were evaluated and compared.

    Results

    In this study, the sex distribution of patients undergoing surgery was 46.75% female and 53.25% male. In this study, the mean age of patients was 49.40 years and the two groups were matched for age and gender. The mean duration of anesthesia was 15.84 minutes and the mean endoscopic duration of patients was 13.34 minutes. There was no significant difference between the distribution of anesthesia duration and endoscopic duration in the two groups. According to the study, sedation was higher among patients receiving propofol, ketamine, and lidocaine spray.There is no significant difference in systolic blood pressure levels between the two groups. Heart rate was significantly lower during the duration of anesthesia in the propofol, ketamine, and lidocaine groups. Blood oxygen levels were significantly higher in the propofol, ketamine and lidocaine group. There is no significant difference between apnea and nausea in patients in the two groups and the recovery time in patients receiving propofol and ketamine and lidocaine is longer than the propofol and ketamine groups.

    Conclusion

    Adding topical lidocaine spray to the propofol-ketamine drug combination for endoscopic procedures increases the degree of sedation in endoscopy.

    Keywords: Propofol, Lidocaine, endoscopy}
  • نیما کوشا، حمیدرضا شتابی، داریوش مرادی فارسانی*، وحید محمدی
    مقدمه

    هدف از انجام مطالعه‌ی حاضر، بررسی تاثیر تزریق لیدوکایین در داخل اتاقک قدامی چشم بر متغیرهای همودینامیک و شدت درد حین و بعد از اعمال جراحی آب مروارید تحت آرام‌بخشی وریدی و بی‌حسی موضعی بود.

    روش‌ها

    در این کارآزمایی بالینی، 62 بیمار کاندیدای عمل آب مروارید به طور تصادفی در دو گروه 31 نفره شامل گروه مداخله (تتراکایین موضعی و لیدوکایین داخل اتاق قدامی) و گروه دارونما (تتراکایین موضعی و دارونما داخل اتاق قدامی) وارد شدند. شدت درد از زمان ورود به ریکاوری تا 24 ساعت بعد از عمل و متغیرهای همودینامیک حین و بعد از عمل ثبت و بررسی شدند.

    یافته‌ها

    شدت درد در هر دو گروه با گذشت زمان بعد از عمل و بعد از ریکاوری به طور معنی‌داری کاهش یافت (050/0 > P). شدت درد در بیماران گروه مورد به طور معنی‌داری کمتر از شدت در گروه شاهد بود (050/0 > P)، اما اختلاف معنی‌داری بین متغیرهای همودینامیک در دو گروه مشاهده نگردید (050/0 < P).

    نتیجه‌گیری

    مطالعه‌ی حاضر نشان داد که تزریق لیدوکایین در داخل اتاق قدامی چشم در کنترل درد بعد از عمل بیماران تحت اعمال جراحی کاتاراکت موثر است و عوارض جانبی همودینامیک مهمی ندارد.

    کلید واژگان: آب مروارید, اتاقک قدامی, درد بعد از عمل, لیدوکائین}
    Nima Koosha, Hamidreza Shetabi, Darioush Moradi-Farsani, Vahid Mohamadi*
    Background

    The aim of this study was to evaluate the effect of intracameral lidocaine injection on hemodynamic parameters and pain intensity during and after cataract surgery under intravenous sedation and topical anesthesia.

    Methods

    This clinical trial included 62 patients randomly divided into two groups of 31; the intervention group received intracameral lidocaine with topical tetracaine, and the placebo group received intracameral sterile balance sodium solution (BSS) with topical tetracaine. Baseline and intraoperative and postoperative hemodynamic variables were recorded, and pain intensity were recorded and analyzed upon entering recovery and at different intervals up to 24 hours after the surgery.

    Findings

    Reported pain intensity decreased significantly In both groups over time (P < 0.050). Patients’ pain in the intervention group was significantly lower in comparison to the control group (P < 0.050); but no significant difference was observed between the hemodynamic variables in two groups (P > 0.05)

    Conclusion

    The present study shows that intracameral lidocaine is effective in controlling postoperative pain in patients undergoing cataract surgery without any considerable hemodynamic side effects.

    Keywords: Anterior chamber, Cataract, Lidocaine, Postoperative pain}
  • راحله علیمرادزاده، محمدامین عباسی، فروغ ذبیحی، حسین میرمیرانپور*
    اهداف

     تاثیر روش ها و داروهای بیهوشی بر سیستم ها و ارگان های مختلف بدن، به ویژه سیستم ایمنی در بیماران سالمند تحت عمل جراحی، همواره مورد توجه محققین بوده است. در این مطالعه اثرات ناشی از بیهوشی عمومی با داروی ایزوفلوران و بی حسی نخاعی با لیدوکایین بر شاخصه های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی بررسی شد. 

    مواد و روش ها

    در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور با طراح موازی روی بیماران سالمند مراجعه کننده به بخش جراحی طی سال های 1398-1399 انجام گرفت. بیماران شرکت کننده به صورت کاملا تصادفی به دو گروه 35نفره تقسیم شدند. در یک گروه برای بیهوشی از گاز بیهوش کننده ایزوفلوران و در گروه دیگر برای بیهوشی از بی حسی نخاعی با لیدوکایین استفاده شد. جمع آوری نمونه در این مطالعه در دو مرحله یک روز قبل (نمونه کنترل) و یک روز بعد از عمل جراحی (نمونه آزمایش) صورت گرفت. در این مطالعه همچنین شاخص های AGEs ، AOPP ، MDA ، Ox LDL ، FRAP، گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز به عنوان شاخص های سیستم ایمنی طی قبل و بعد از انجام بیهوشی یا بی حسی نخاعی و توسط روش های استاندارد اندازه گیری شد. در این مطالعه از نرم افزار آماری SPSS  نسخه 20 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. 

    یافته ها

    میانگین و انحراف معیار سنی بیماران در گروه لیدوکایین (8/31± 69/94) و ایزوفلوران (4/98±70/23) اختلاف معناداری با یکدیگر نداشت (0/81=P). در این مطالعه، شاخص های Advanced Glycation End Products ، Malonaldehyde ، Oxidized LDL Ferric Reducing Ability of Plasma ، Catalase ، Glutathione Peroxidase و Superoxide Dismutase در بیماران تحت بیهوشی با ایزوفلوران، اختلاف معنا داری بین قبل و بعد از عمل داشتند. در خصوص بیماران بیهوش شده با لیدوکایین، این تفاوت در خصوص شاخص های Malonaldehyde ، Oxidized LDL ، Catalase و Superoxide Dismutase مشاهده شد. 

    نتیجه گیری

    با توجه به تاثیرات مشاهده شده گاز بیهوشی ایزوفلورن روی شاخص های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی در بیماران سالمند، پیشنهاد می شود که به این دارو در انتخاب روش و داروی بیهوشی برای سالمندان تحت عمل جراحی توجه شود.

    کلید واژگان: بیهوشی, هرنی اینگووینال, ایزوفلوران, لیدوکائین, اکسیدان, آنتی اکسیدان}
    Raheleh Alimoradzadeh, Mohammad Amin Abbasi, Forough Zabihi, Hossein Mirmiranpour*
    Objectives

     The effects of anesthesia techniques and anesthetics on different systems and organs of the body, especially the immune system, in older patients undergoing surgery, have always been of interest to researchers. This study aims to compare the effects of general anesthesia with isoflurane and spinal anesthesia with lidocaine on oxidative and antioxidant parameters in older patients with inguinal hernia surgery.

    Methods & Materials

    This is a double-blinded randomized clinical trial with parallel design conducted on 70 older patients referred to the surgery department of hospitals in Tehran, Iran during 2018-2019. They were randomly divided into two groups of 35; the first group received general anesthesia with isoflurane and the second group received spinal anesthesia with lidocaine. Blood sampling was performed in two stages; one day before and one day after surgery. Advanced Glycation End Products (AGEs), Advanced Oxidation Protein Products (AOPP), Malondialdehyde (MDA), oxidized Low-Density Lipoprotein (LDL), Ferric-Reducing Ability of Plasma (FRAP), glutathione peroxidase, superoxide dismutase and catalase levels were measured before and after anesthesia using standard methods. Collected data were analyzed in SPSS v.22 software.

    Results

     The Mean±SD age of patients in the lidocaine group was 69.94±8.31 years and in the isoflurane as 70.23±4.98 (P>0.81). In the isoflurane group, there was a significant difference between pre- and postoperative levels of AOPP, MDA, oxidized LDL, FRAP, catalase, glutathione peroxidase and superoxide dismutase. In the lidocaine group, this difference was significant  in MDA, oxidized LDL, catalase and superoxide dismutase. 

    Conclusion

     Given the positive effects of isoflurane on oxidative and antioxidant parameters in older patients with inguinal hernia surgery, it is recommended that this anesthetic be considered in the selection of anesthesia methods and drugs for this group of older patients.

    Keywords: Anesthesia, Inguinal hernia, Isoflurane, Lidocaine, Oxidant, Antioxidant}
  • سعید مجیدی نژاد، علیرضا ابوطالبی، آذردخت رحیمی نیک *
    مقدمه

     هماتوم‌بلاک، یک تکنیک بی‌حسی موضعی‌تزریقی بین قسمت‌های مختلف استخوان شکسته شده است. هدف از انجام مطالعه‌ی حاضر، مقایسه‌ی تاثیر هماتوم‌بلاک با تزریق لیدوکایین به تنهایی نسبت به هماتوم‌بلاک با تزریق لیدوکایین همراه با کتامین بر روی کاهش میزان درد، فشار خون و ضربان قلب در بیماران مبتلا به شکستگی دیستال استخوان رادیوس بود.

    روش‌ها:

     در این پژوهش که به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور بر روی 60 بیمار مبتلا به شکستگی دیستال استخوان رادیوس که به اورژانس‌های بیمارستان‌های الزهرا (س) و آیت‌اله کاشانی اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام گردید. شرکت کنندگان به ‌صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند: گروه شاهد شامل بیمارانی بود که تحت هماتوم‌بلاک با تزریق 8 میلی‌لیتر لیدوکایین 2 درصد برابر با 160 میلی‌گرم لیدوکایین (30 = n) قرار گرفتند و گروه مورد شامل بیمارانی که تحت هماتوم‌بلاک با تزریق 8 میلی‌لیتر لیدوکایین 2 درصد برابر با 160 میلی‌گرم لیدوکایین همراه با کتامین (5/0 میلی‌گرم/کیلوگرم) (30 = n) بودند. شدت درد، فشار خون و ضربان قلب بیماران قبل، حین، 1 و 6 ساعت بعد از جااندازی اندازه‌گیری شد.

    یافته‌ها: 

    تفاوت معنی‌داری بین دو گروه قبل از جااندازی، از نظر میانگین شدت درد وجود نداشت، اما میانگین شدت درد، به ‌طور معنی‌داری در گروه مورد نسبت به گروه شاهد در حین (001/0 > P)، 1 ساعت (001/0 > P) و 6 ساعت (004/0 = P) پس از جااندازی کمتر بود.

    نتیجه‌گیری: 

    بر اساس نتایج این مطالعه، ترکیب کتامین و لیدوکایین اثرات بی‌حسی بهتری نسبت به لیدوکایین به‌ تنهایی در تکنیک هماتوم‌بلاک در بیماران با شکستگی دیستال استخوان رادیوس دارد.

    کلید واژگان: هماتوم, لیدوکائین, کتامین, بلاک عصبی, شکستگی رادیوس}
    Saeed Majidinejad, Alireza Abootalebi, Azardokht Rahiminik*
    Background

    Hematoma block (HB) is a technique for local anesthesia injection between fractured bone fragments. The aim of the present study was to compare the effect of HB with injection of lidocaine with and without ketamine on reduction of pain, blood pressure, and heart rate in patients with distal radius fracture.

    Methods

    In this randomized double-blind clinical trial study, a total of 60 patients with distal radius fracture were randomly selected and divided in two equal groups. Patients in the first group underwent HB with injection of 8 ml lidocaine 2%, and patients in group B underwent HB with injection of 8 ml lidocaine 2% plus ketamine (0.5 mg/kg). The intensity of pain, blood pressure, and heart rate were measured before, during, and after 1 and 6 hours of bone placement.

    Findings

    There was no significant difference in the mean pain between the two groups before bone reduction (P = 0.87). But, the mean pain significantly was lower in group B during (P = 0.004) and 1 (P < 0.001) and 6 (P < 0.001) hours after bone reduction.

    Conclusion

    According to our data, it can be concluded that combination of ketamine and lidocaine has better analgesic effect in HB technique in patients with distal radius fracture. However, further studies should be conducted to confirm our data.

    Keywords: Hematoma, Lidocaine, Ketamine, Nerve block, Radius fractures}
  • غلامعباس سبز، اکوان پایمرد، اردشیر افراسیابی فر، رقیه پناهی، مهین روزی طلب*
    مقدمه

    درد مهم ترین شکایت کودکان بعد از عمل جراحی تانسیلکتومی می باشد. تسکین ناکافی آن منجر به عوارض خواهد شد. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه تاثیر تزریق موضعی بوپیواکایین با ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین بر درد پس از عمل جراحی تانسیلکتومی انجام گرفته است.

    روش کار

    در این مطالعه کارازمایی بالینی تصادفی دو سوکور، تعداد 87 کودک 10-4 سال کاندیدای تانسیلکتومی دارای شرایط ورود به مطالعه به صورت نمونه گیری غیر احتمالی و در دسترس انتخاب و به صورت تخصیص تصادفی بلوکی در 2 گروه قرار گرفتند. تمام بیماران در هر 2 گروه به روش همسان تحت بی هوشی عمومی قرار گرفتند و روش جراحی Cold  knife Dissection در همه بیماران یکسان بود. 5 دقیقه قبل از برش جراحی، در کودکان گروه اول (2 ml of 0.125% bupivacaine) و در کودکان گروه دوم، (2 ml lidocaine 1% with 1:200,000 epinephrine) در بستر و در اطراف لوزه ها به صورت موضعی تزریق شد. در کودکان  گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نگرفت. شدت درد کودکان، 2 ، 4 ، 6 و 8 ساعت بعد از عمل جراحی با استفاده از مقیاس درد ونگ بیکر ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده با نرم افزار آماریSPSS 21  از طریق آمارهای توصیفی و استنباطی با فاصله اطمینان 95 درصد و سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

    یافته ها

    دامنه شدت درد پس از عمل در کودکان گروه دریافت کننده بوپیواکایین  8-4 و در گروه دریافت کننده ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین 8-5  و در گروه کنترل 10-6 بوده است. تفاوت معنی دار آماری در میانه شدت درد بین 2 گروه کودکان شرکت کننده در مطالعه گزارش شده است (001/0= P). اگر چه شدت درد کودکان گروه دریافت کننده بوپیواکایین  در 2 ، 4 ، 6 و 8 ساعت بعد از عمل کمتر از کودکان گروه دریافت کننده ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین  بوده است ولی این تفاوت فقط در 2و 4 ساعت پس از عمل از لحاظ آماری معنی دار گزارش شده است (001/0= P) و در سایر زمانها تفاوت معنی دار آماری گزارش نشده است(05/0 p>). بین دامنه شدت درد کودکان دو گروه مداخله با کودکان گروه کنترل در تمامی زمانهای اندازه گیری (2و 4 و 6 و 8 ساعت پس از عمل) تفاوت معنی دار آماری مشاهده شده است (001/0= P). 

    نتیجه گیری

    تزریق موضعی بوپیواکایین و ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین در اطراف لوزه باعث کاهش شدت درد در کودکان متعاقب برداشتن لوزه شده است اما تفاوتی در تاثیر تزریق موضعی بوپیواکایین با ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین بر کاهش شدت درد پس از عمل جراحی تانسیلکتومی به جز در زمانهای 2 و 4 ساعت بعد از عمل مشاهده نگردید. تزریق موضعی بوپیواکایین و ترکیب لیدوکایین - اپی نفرین با غلظت تزریق شده ایمن بود و هیچ گونه عوارضی مشاهده نشد.

    کلید واژگان: تانسیلکتومی, درد, تزریق موضعی, بوپیواکائین, لیدوکائین, اپی نفرین}
    Gholam Abas Sabz, Akvan Paymard, Ardadhir Afrasiabifar, Roghaye Panahi, Mahin [email protected]*
    Introduction

    Pain is the most common post-tonsillectomy complaint in children, whose insufficient relief can result in a number of complications. The present study aimed to determine and compare the effects of the local injection of bupivacaine and lidocaine-epinephrine mixture on post-tonsillectomy pain.

    Methodology

    In this double-blind randomized clinical trial, 87 candidate children for tonsillectomy aged 4-10 years were selected through non-probability convenience sampling. The subjects were randomly assigned to 3 groups. All patients in the three groups underwent identical general anesthesia and cold knife dissection procedures. Five minutes before incision, children in the intervention groups received 2 mL of bupivacaine 0.125% and 2 mL of a mixture of lidocaine 1% and epinephrine (1:200,000), respectively, through tonsillar and peritonsillar local injection. Pain intensity was assessed 2, 4, 6, and 8 hours after surgery using the Wong-Baker Faces Pain Rating Scale. Data were analyzed in SPSS 21 using descriptive and inferential statistics at a 95% confidence interval and 0.05 significance level.

    Findings

    The postoperative pain intensity ranged from 4 to 8 in the bupivacaine-receiving group, from 5 to 8 in the lidocaine-epinephrine mixture-receiving group, and from 6 to 10 in the control group. A statistically significant difference was observed in the median pain intensity among the three groups of children participating in the study (p=0.001). Although the pain intensity in the bupivacaine-receiving children was lower than lidocaine-epinephrine mixture-receiving children 2, 4, 6, and 8 hours after surgery, the difference was only statistically significant 2 and 4 hours postoperatively (p=0.001) and no statistically significant difference was observed in other times (p>0.05). There was a significant difference in the pain intensity between the two intervention groups and the control group at all times (2, 4, 6, and 8 hours after surgery) (p=0.001).

    Conclusion

    Although local injection of bupivacaine and lidocaine-epinephrine mixture reduced post-tonsillectomy pain in children, there was no difference in their effect on pain reduction except 2 and 4 hours postoperatively.

    Keywords: Tonsillectomy, Pain, Local injection, Bupivacaine, Lidocaine, Epinephrine}
  • مژگان مختاری، میترا نعمتی، مینو یغمایی، لیلا نظری*
    سابقه و هدف

    درد پس از عمل یک موضوع مهم بالینی است. تاکنون روش های متفاوتی برای کاهش درد پس از عمل بررسی شده است. با توجه به شیوع عمل سزارین و اینکه درد پس از سزارین می تواند روی سلامت مادر و نوزاد اثر بگذارد این مطالعه با هدف مقایسه اثر انفیلتراسیون لیدوکایین و اپی نفرین با لیدوکایین در محل انسزیون در پایان عمل سزارین در میزان درد، نیاز به مسکن و زمان شروع شیردهی و راه افتادن بیمار و زمان ترخیص بیمار پس از سزارین انجام شد.

    روش بررسی

    مطالعه روی 100 خانم باردار با حاملگی ترم کاندید سزارین الکتیو تحت بی حسی اسپاینال انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه انفیلتراسیون 20 میلی لیتر لیدوکایین 2 % یا 20 میلی لیتر محلول حاصل از اضافه کردن یک چهارم آمپول یک میلی گرم در میلی لیتر آدرنالین در 50 سی سی لیدوکایین 2 % (رقت 200000/1) در زیرجلد پس از اتمام سزارین و قبل از بستن جدار تقسیم شدند. میزان درد و مصرف مسکن پس از عمل و زمان شیردهی، راه افتادن و ترخیص بیماران در دو گروه با آزمون های آماری تی مستقل، دقیق فیشر، و مجذور کی مقایسه شد.

    یافته ها

    نتایج مطالعه نشان داد که افرادی که در پایان عمل سزارین در محل انسزیون برای آنها لیدوکایین و اپی نفرین انفیلتره شد نسبت به گروهی که تنها لیدوکایین دریافت کردند به طرز معنی داری زودتر شیردهی را آغاز کرده  (018/0=P) و زودتر ترخیص شدند (010/0=P). هم چنین این افراد از 4 ساعت پس از عمل تا پایان روز اول پس از عمل نسبت به گروه لیدوکایین تنها شدت درد کمتری را تجربه کردند (001/0>P) و مصرف پتیدین آنها نیز در روز اول کمتر از گروه مقابل بود (001/0>P).

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد اضافه کردن اپی نفرین به بی حس کننده های موضعی مانند لیدوکایین سبب طولانی کردن اثر بی حس کنندگی آن و کاهش مصرف میزان مخدر مورد نیاز پس از عمل و هم چنین کوتاه تر کردن زمان جراحی تا شیردهی و ترخیص بیمار می شود.

    کلید واژگان: سزارین, درد پس از عمل, زخم جراحی, لیدوکائین, اپی نفرین}
    Mojgan Mokhtari, Mitra Nemati, Minoo Yaghmaei, Leila Nazari*
    Background

    The pain after the surgery is an important clinical problem. Until now a lot of methods for reducing pain after surgery have been evaluated. Because of the high prevalence of cesarean section and this point that pain after cesarean section can influence the healthy state of mothers and infants, this study with purpose of comparing of outcome of incisional infiltration with Lidocaine and Epinephrine versus Lidocaine in the end of cesarean section has been planned.

    Materials and Methods

    This study has been performed on 100 pregnant women with term pregnancy that were candidate for elective cesarean with spinal anesthesia. Patients were randomly divided to two groups including, group of 20 ml 2% Lidocaine or 20 ml solution of 1/4 of 1 mg/ml Epinephrine in 50cc of 2% Lidocaine (1/200000 dilution) that has been infiltrated in the subcutaneous after cesarean and before closing the skin. The measure of pain and narcotic use after surgery, the time of first lactating, to get out of bed , and discharge time of patients from hospital were compared between two groups with statistical tests, independent t, fisher exact test , and chi-square .

    Findings

    The results of this study showed that patients who have received Lidocaine and Epinephrine in the incisional site after cesarean versus patients who have received Lidocaine alone meaningfully started lactating sooner (P=0.018) and discharged sooner from hospital (P=0.010). Also, these individuals experienced less pain intensity from the 4 hours postoperatively until the end of the first day after the operation, compared to the lidocaine group (P<0.001), and the use of pethidine on the first day was less than that of the opposite group (P<0.001).

    Conclusion

    It seems adding Epinephrine to the local anesthetics like Lidocaine can prolong the effect of anesthetics and can reduce the doses of narcotic use after surgery and also can reduce the time of first lactating and discharge from hospital.

    Keywords: Cesarean Section, Pain, Postoperative, Surgical Wound, Lidocaine, Epinephrine}
  • ریحانه پهلوان، علی حسنی*، علیرضا مدرسی
    سابقه و هدف

    درد حین تزریق بی حسی موضعی از مشکلاتی است که موجب ایجاد ترس و اضطراب در بسیاری از بیماران و اجتناب آنها از درمانهای دندانپزشکی شده است. در مطالعات قبلی گزارشاتی از تاثیر گرم کردن ماده تزریق بی حسی در پوست، جراحی پلاستیک در ناحیه سر و صورت و جراحی کاتاراکت گزارش شده است. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر تزریق با دمای 37 درجه سانتی گراد در کاهش درد ناشی از تزریق اینفیلتره ماگزیلا و مقایسه آن با تزریق در دمای 21 درجه (دمای اتاق) در همان فرد در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی آزاد تهران در سال 1397 بود.

    مواد و روش ها

    تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع split mouth  انجام شد. کلیه افرادی که دو سمت ماگزیلا آنها اندیکاسیون تزریق بی حسی را داشت و موافقت خود را اعلام کردند، به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. کارپول لیدوکایین (داروپخش-ایران) انتخاب شد و در گروه تجربی به وسیله گرم کن (Tommee Teppee-انگلستان) به دمای 37 درجه سانتی گراد رسید و سپس یک سمت از ماگزیلا به عنوان گروه مورد به صورت تصادفی تزریق گرم و سمت دیگر به عنوان گروه کنترل تزریق با دمای اتاق و با همان دوز انجام شد. بلافاصله پس از تزریق تاثیر آن بر میزان شدت درد بر اساس VAS صدگانه تعیین و با آزمون MANN-U-WHITNEY مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

    یافته ها

    روی 16 نفر و با توجه به نوع مطالعه 32 نمونه کار شد. از این نمونه ها 7 نفر مرد و 13 نفر زن بودند و سن آنها   12/98±36/36  بود. میزان درد گروه شاهد (تزریق دمای اتاق) 28/5±38/5 و در گروه مورد (تزریق گرم) برابر با 20/9±27/5 بود. میزان درد در گروه شاهد 75 درصد و در گروه تجربی 25 درصد بود. (0/01>P)

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد گرم کردن کارپول های بی حسی در کاهش درد هنگام تزریق موثر است.

    کلید واژگان: درد, داروی بی حسی موضعی, تزریق, لیدوکائین, visual analog scale, ASA1}
    Rayhaneh Pahlevan, Ali Hassani*, Alireza Modarresi
    Background and aim

    Pain during injection of local anesthesia causes fear and anxiety in many patients that could be a reason why patients avoid regular dental treatment. Previous studies have reported the effect of warming anesthetic solutions in various areas such as skin, plastic surgery, and cataract surgery. The purpose of this study was to evaluate the effect of warming anesthetic solution on the control of pain perception during maxillary infiltration in same patient erffering to faculty of Dentistry, Tehran Medical Sciences of Islamic Azad University at 2018.

    Material and Method

    This research was based on clinical trial,split mouth type. The patients with indication of anesthesia injection for both sides of maxilla which were agreed to participation of this study, considered as study samples.  2 percent Lidocaine (Daroopakhsh-Iran) was heated by (Tommee-Teppee-England) boiler to 40°C and the injection was performed at 37°C in the experimental group, whereas the opposite side, as the control, served 21°C (room temperature) injection. Either side of maxilla was conducted randomly as experimental group (warm injection) and control group (room temperature injection). The intensity of pain perceived during the injection was assessed by 100 mm Visual Analog Scale and statistically analyzed by the MANN-U-WHITNEY test.

    Results

    Evaluation was made on 16 patients and regarding to type of study, 32 sides. Of samples, 7 male and 13 females were present and age average of them was 36.1±12.98 years old. VAS scores in the control group (room temperature injection) was 38.5±28.5 and in the experimental group (warm injection) was 27.5±20.9. Pain perception was 75% in the control group and 25% in the experimental group (P <0.01).

    Conclusion

    Warming local anesthetic solution prior to injection can efficiently reduce the pain compared to its use at room temperature.

    Keywords: Pain, Visual analog scale, injection, local anesthesia, Lidocaine, ASA1}
  • مهدی فروغیان، سمانه عبیری، حمیده اکبری، وجیهه شایسته بیلاندی، سید رضا حبیب زاده، فاطمه آل سنا، نیکتا تقی پور، نوید کلانی، اسماعیل رعیت دوست*
    هدف

    با توجه به تناقضات موجود در خصوص اثربخشی لیدوکایین داخل وریدی (IV) به ویژه در بخش اورژانس (ED)، مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر ضد درد لیدوکایین و مورفین وریدی در مدیریت و کاهش درد حاد ناشی از ترومای اندام طراحی شده است.

    مواد و روش ها

    مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده سه سویه کور می باشد که در بخش اورژانس بیمارستان پیمانیه جهرم انجام شد. بیماران مبتلا به ترومای حاد اندام 16 تا 65 ساله که نیاز به کنترل درد داشتند، وارد مطالعه شدند. گروه اول لیدوکایین وریدی (1.5 میلی گرم بر کیلوگرم) و گروه دوم مورفین وریدی (mg/kg 1/0) دریافت نمودند. نمرات درد، عوارض جانبی و علایم حیاتی در بدو ورود و  15، 30، 45 و 60 دقیقه پس از تزریق ارزیابی شد.

    یافته ها

    60 بیمار با میانگین سنی 10/11±31/35 سال وارد مطالعه شدند. مشخصات دموگرافیک و نمره درد در دو گروه مشابه بود. میانه درد در زمان 15 دقیقه بعد از تزریق دارو در گروه مورفین وریدی بالاتر از گروه لیدوکایین بود (035/0=P). ولی در زمان 60 دقیقه بعد از تزریق، در گروه لیدوکایین بالاتر از گروه مورفین وریدی بود (045/0=P). در زمان های دیگر تفاوت معنی داری بین گروه های مطالعه مشاهده نشد. هم چنین بین دو گروه لیدوکایین وریدی و مورفین وریدی از لحاظ ضربان قلب حین تزریق دارو معنی دار بود (012/0=P) اما از لحاظ عوارض جانبی تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0>p).

    نتیجه گیری

     بر اساس نتایج مطالعه حاضر، لیدوکایین وریدی می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب به منظور مدیریت اضطراری درد در بخش اورژانس مورد توجه قرار گیرد.

    کلید واژگان: لیدوکائین, مورفین, درد حاد, زخم ها و آسیب ها}
    Mahdi Foroughian, Samaneh Abiri, Hamideh Akbari, Vajiheh Shayesteh Bilandi, Seyed Reza Habibzadeh, Fatemeh Alsana, Nikta Taghipour, Navid Kalani, Esmaeal Rayat Dost*
    Introduction

    The present study aimed to compare analgesic effects of IV lidocaine vs. IV morphine on the management and relief of acute pain caused by the extremity trauma.

    Materials and Methods

    The present study was a triple-blind randomized clinical trial that was conducted in the emergency department of Peymanieh Hospital of Jahrom. Patients aged 16 to 65 with acute extremity traumas and the need for pain control were eligible for the study. Meaningly, one group received IV Lidocaine (1.5 mg/kg) and another group received IV Morphine (0.1 mg/kg). Pain scores, side effects, and vital signs were evaluated in the admission, and 15, 30, 45, and 60 minutes after the injection. Data were analyzed by descriptive and inferential statistical tests in SPSS software at a significant level of P< 0.05.

    Results

    60 patients with a mean age of 35.31 ± 11.10 years were included in the study. Correspondingly, demographic characteristics and pain scores were similar in both groups. Median pain was higher in the intravenous morphine group than the Lidocaine group at the 15th minute after the injection (P= 0.035), but it was higher in the Lidocaine group than the IV morphine group at the 60th minute after the injection (P= 0.045). There was no significant difference between research groups at other times. Furthermore, there was a significant difference between IV Lidocaine and morphine in terms of pulse rates during the drug injection (P= 0.012), but no significant difference was seen in terms of their side effects (P>0.05).

    Conclusion

    Based on the research results, IV Lidocaine could be considered as an appropriate alternative for the emergency pain management in the emergency department.

    Keywords: Lidocaine, Morphine, Acute Pain, Wounds, Injuries}
  • علیرضا طلایی، علیرضا مسلم، آرش حمزه ای، مجتبی کیان مهر، عباسعلی عباس نژاد*
    زمینه و هدف

    بی حسی منطقه ای داخل وریدی با استفاده از تورنیکت و تزریق داخل وریدی داروی بی حس کننده در نواحی دیستال محل جراحی در اندامها ایجاد میشود. این پژوهش با هدف مقایسه زمان شرو بی حسی ایجادشده با دو غلظت و حجم متفاوت لیدوکایین در بی حسی منطقه ای داخل وریدی اندام فوقانی انجام شد.

    مواد و روش ها

    این مطالعه کارآزمایی بالینی یکسوکور بر روی 40 بیماری که برای جراحی ساعد به بیمارستان بهلول گناباد مراجعه کرده بودند، انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده 40 میلی لیتر لیدوکایین 0/5 درصد و 20 میلی لیتر لیدوکایین 1 درصد تقسیم شدند. ابزار پژوهش چک لیست پژوهشگرساخته و مقیاس دیداری درد (VAS) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای دقیق فیشر، تی مستقل و جفتی در سطح معناداری کمتر از 0/05 استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد فاصله زمانی بین تزریق داروی بی حسی تا شرو بی حسی کامل در گروه دریافتکننده 20 میلیلیتر لیدوکایین 1 درصد به طور معناداری کوتاه تر از گروه دریافت کننده 40 میلی لیتر لیدوکایین 0/5 درصد است (0/001>p). ولی فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و تعداد ضربان قلب بعد از برش جراحی بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت (0/05<p) نتیجه گیری بی حسی منطقه ای داخل وریدی با تزریق 20 میلی لیتر لیدوکایین 1 درصد سریعتر از 40 میلیلیتر لیدوکایین 0/5 درصد ایجاد میشود.

    کلید واژگان: لیدوکائین, داخل وریدی, بی حسی منطقه ای, اندام فوقانی}
    Alireza Talai, Alireza Moslem, Arash Hamzahee, Mojtaba Kianmehr, Abbasali Abbasnezhad *
    Background

    Intravenous regional anesthesia is a technique developed by the use of tourniquet and intravenous injection of anesthetic drug in the distal areas of the surgical region of the limbs. The aim of this study was to compare the onset of anesthesia induced by two methods of lidocaine use in regional intravenous anesthesia of the upper extremity.

    Materials and Methods

    This single-blind clinical trial study was performed on 40 patients who referred to Bohlool hospital in Gonabad for forearm surgery. Samples were randomly divided into two receiving 40 ml lidocaine 0.5% and 20 ml lidocaine 1%. The research tool was a Researcher-made checklist and a Visual Analoge Scale (VAS). Fisher's exact test, independent and pair t-test were used for data analysis at a significance level of less than 0.05.

    Results

    The results showed that the interval between the injection of anesthesia until the start of complete anesthesia was significantly shorter in the 20 ml lidocaine 1% recipient group compared to the 40 ml lidocaine 0.5% recipient group (p0.05).

    Conclusion

    Regional intravenous anesthesia is induced by 20 ml lidocaine 1% faster than 40 ml lidocaine 0.5%.Keywords: Lidocaine, Intravenous, Regional anesthesia, Upper extremity

    Keywords: Lidocaine, Intravenous, Regional anesthesia, Upper extremity}
  • نوشین صادقیان، جواد شادمان، حمدالله پناهپور*
    سابقه و هدف

    انتخاب روش بیهوشی مناسب در مطالعات آزمایشگاهی در تعیین اعتبار نتایج کسب شده، میزان موفقیت تکنیک و مرگ و میر حائز اهمیت بالایی است. در این مطالعه اثرات کاربرد توام لیدوکائین به عنوان یک بی حس کننده موضعی با کلرال هیدرات به عنوان یک داروی بیهوشی عمومی مورد بررسی قرار گرفته است.

    مواد و روش ها

    در این تحقیق، 30 سر موش صحرائی نر در سه گروه شاهد، کلرال هیدرات و کلرال هیدرات + لیدوکائین مورد مطالعه قرار گرفتند. ایسکمی موضعی مغز با استفاده از تکنیک انسداد شریان میانی مغز ایجاد شد. 24 ساعت پس از ایسکمی، حیوانات از نظر اختلالات نورولوژیک حسی و حرکتی و همچنین حجم ضایعه مغزی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

    یافته ها

    حیوانات گروه بیهوش شده با لیدوکائین+ کلرال هیدرات در مقایسه با حیوانات بیهوش شده با کلرال هیدرات عملکرد بهتری در آزمون های حسی و حرکتی داشتند (01/0<p)، هر چند حجم ضایعه مغزی ایجاد شده در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت(41/0 = P). همچنین در حیوانات گروه لیدوکائین+ کلرال هیدرات، میزان مرگ و میر کم تر بود

    استنتاج

    کاربرد لیدوکائین همراه با کلرال هیدرات ضمن ایجاد بیهوشی و بی دردی مناسب در حین جراحی، تاثیر منفی جراحی بر عملکرد حسی و حرکتی را کاهش داده و میزان مرگ و میر ناشی از تکنیک را کاهش می دهد.

    کلید واژگان: سکته مغزی, بیهوشی, لیدوکائین, کلرال هیدرات, مدل بیهوشی}
    Nooshin Sadeghian, Javad Shadman, Hamdollah Panahpour*
    Background and purpose

    In experimental studies, proper choice of anesthesia method is important for both validity of results and improving the rate of success and mortality. In current study, we examined the effects of lidocaine combined with chloral hydrate for induction of anesthesia in a rat model of ischemic stroke.

    Materials and methods

    In this research, 30 male rats were studied as sham, chloral hydrate, and chloral hydrate + lidocaine groups. Focal cerebral ischemia was induced by intraluminal filament method. Twenty four hours following ischemia, the animals were assessed for sensorimotor neurological deficits and infarct volume. Coronal sections of the brain tissue were stained using triphenyltetrazolium chloride and quantified by an image analysis system.

    Results

    Combination of lidocaine and chloral hydrate for induction of anesthesia resulted in better sensorimotor performance compared with chloral hydrate alone (P<0.01), while no significant different was found between these two groups in infarct volume (P=0.41). Additionally, combination of lidocaine with chloral hydrate produced safe anesthesia in animals with low mortality rate.

    Conclusion

    Combination of lidocaine with chloral hydrate produced safe anesthesia and analgesia, better sensorimotor performance, and low mortality rate in the animals studied.

    Keywords: ischemic stroke, anesthesia, lidocaine, chloral hydrate, anesthesia method}
  • غلامرضا خلیلی، زهرا رضا پوران قهفرخی*، سید تقی هاشمی
    زمینه

    عوارض شایع اینتوباسیون سرفه و گلودرد بعد از عمل می باشد که سبب افزایش عوارض و نارضایتی بیماران می شود، لذا یافتن راه درمان این عارضه امری ضروری است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تزریق لیدوکائین با دو غلظت متفاوت (2% و 4%) در کاف لوله تراشه بر سرفه و گلودرد بعد از عمل جراحی و مقایسه با گروه شاهد (نرمال سالین) می باشد.

    روش کار

    این مطالعه بر روی 96 بیمار کاندید جراحی انجام گرفت (32 نفر در هر گروه). بیماران به صورت تصادفی در سه گروه (2 الی 5 سی سی لیدوکائین 2%، لیدوکائین 4% و نرمال سالین) قرار گرفتند و داروهای مورد نظر در کاف لوله تراشه قبل از عمل تجویز شد و علائم حیاتی، شدت گلودرد و فراوانی سرفه در بیماران ثبت شد. آزمون های کای اسکویر و ANOVA جهت مقایسه داده ها استفاده شد.

    یافته ها

    میانگین نمره درد در ریکاوری و 24 ساعت پس از اکستوباسیون در گروه لیدوکائین 4% کمترین میزان بوده و در گروه نرمال سالین بیشترین میزان به دست آمد (002/0=P و 019/0=P). فراوانی وجود سرفه در ساعت 12 و 24 در گروه لیدوکائین 4% کمترین (به ترتیب 2/6 % و صفر) و گروه نرمال سالین بیشترین (به ترتیب 5/37 % و 25%) بود (به ترتیب 003/0=P و 007/0=P).

    نتیجه گیری

    نتایج مطالعه ما نشان داد که فراوانی سرفه و میانگین درد در بیماران دریافت کننده لیدوکائین 4% به صورت معناداری نسبت به گروه 2 % و نرمال سالین بهتر می باشد و هم چنین هیچ گونه عوارض دیگر از جمله تغییرات همودینامیک در بیماران سه گروه مورد مطالعه دیده نشد.

    کلید واژگان: لیدوکائین, اکستوباسیون, سرفه, گلودرد, کاف لوله تراشه, عوارض پس از جراحی}
    Gholamreza Khalili, Zahra Rezapouran Ghahfarokhi, Seyed Taghi Hashemi
    Background

    Common complications of intubation is cough and sore throat after surgery, which increase the complications and dissatisfaction of patients, therefore, it is necessary to find a way to treat this complication. Therefore, the aim of this study was to evaluate the effect of lidocaine injection with two different concentrations (2% and 4%) in the tracheal cuff on cough and sore throat after surgery and compared with control group (normal saline).

    Methods

    This study was performed on 96 patients undergoing surgery (32 patients in each group). Patients were randomly assigned into three groups (2 to 5 cc lidocaine 2%, lidocaine 4%, and normal saline) and the drugs were prescribed preoperatively in cuff of the endotracheal tube. Vital signs, sore throats and frequency of coughing were recorded in the patients. Chi-square and ANOVA tests were used to compare the data.

    Results

    The mean score of pain in recovery and 24 hours after extubation in the lidocaine group was 4% and was the highest in the normal saline group (P = 0.002 and P = 0.019). The prevalence of cough after 12 and 24 from extubation in the lidocaine 4% group (2.6% and 0 respectively) and in the normal saline group was highest (37.5% and 25% respectively) (P=0.003 and P=0.007, respectively).

    Conclusion

    The results of our study showed that the prevalence of cough and the mean pain in patients receiving lidocaine 4% was significantly better than the 2% and normal saline groups, and also no other complications such as hemodynamic changes was not observed in the three groups.

    Keywords: Lidocaine, Extubation, Cough, Sore Throat, Tracheal Cuff, Postoperative Complications}
  • مجید وطن خواه*، هاشم جری نشین، مهرداد ملک شعار
    مقدمه

    پروپوفول یک داروی هوشبری داخل وریدی است که به علت ریکاوری سریع، کاربرد وسیعی در اعمال جراحی سرپایی و کوتاه مدت پیدا کرده است. با این وجود درد حین تزریق پروپوفول منجر به ناراحتی در 28 تا 91 درصد بیماران می شود. منابع مختلف تاثیر تزریق هیدروکورتیزون و لیدوکائین بر درد حین تزریق پروپوفول را ضد و نقیض می دانند. مطالعه ی حاضر مقایسه ی اثر هیدروکورتیزون و لیدوکائین بر درد حین تزریق پروپوفول را، بررسی کرده است.

    روش کار

    در یک کار آزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده 150 بیمار با کلاس فیزیکی ASA I و II در سنین 15 تا 65 سال که کاندید عمل جراحی الکتیو با روش بیهوشی عمومی در بیمارستان  شهید محمدی بندرعباس درسال 1398 بودند، وارد مطالعه شدند و به صورت کاملا تصادفی به 3 گروه مساوی 50 نفره تقسیم شدند.گروه A لیدوکائین %2 به میزانmg/kg 1، گروه B هیدوکورتیزون به میزان 25 میلی گرم و گروه C سرم نمکی به میزان 5 میلی لیتر دریافت کردند. شدت و بروز درد پس از تزریق پروپوفول مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS، نسخه 19 و آزمون های t و مجذور کای یا فیشر آنالیز شد. مقادیر p کمتر از 05/0 معنا دار در نظر گرفته شد.

    نتایج

    بروز درد حین تزریق پروپوفول بین هر سه گروه (لیدوکائین و هیدروکرتیزون، لیدوکائین و هیدروکرتیزون با نرمال سالین) متفاوت بود (001/0<p). همچنین تفاوت معنا داری از نظر شدت درد بین گروه لیدوکائین و هیدروکرتیزون با نرمال سالین مشاهده گردید. در حالی بین گروه لیدوکائین و هیدروکرتیزون، این تفاوت معنادار نبود (615/0=p). مقایسه اثر هیدروکورتیزون و لیدوکائین روی شدت درد نیز بر اساس جنس، سن و وزن معنا دار نبود.

    نتیجه گیری

    هیدروکورتیزون و لیدوکائین موجب کاهش درد حین تزریق پروپوفول گردید و اثر لیدوکایین بیشتر از هیدروکورتیزون بود. بنابراین استفاده از این داروها ممکن است بتواند درد ناشی از تزریق پروپوفول را کاهش دهد.

    کلید واژگان: لیدوکائین, هیدروکورتیزون, شدت درد, پروپوفول}
    Majid Vatankhah*, Hashem Jarineshin, Mehrdad Melekshoar
    Introduction

    Propofol is an intravenous anesthetic drug that has been widely used in outpatient and short-term surgery due to its rapid recovery. However, pain during propofol injection can cause discomfort in 28 to 91% of patients. Various sources have argued that the effects of hydrocortisone and lidocaine on pain during propofol injection are contradictory. The present study was investigated the comparison of effect of hydrocortisone and lidocaine on pain during propofol injection.

    Methods

    In a randomized double-blind clinical trial, 150 patients, aged 15-65 years with ASA I and II physical grade who were candidates for elective surgery under general anesthesia at Shahid Mohammadi Hospital in Bandar Abbas in 2019 were enrolled. They were, randomly divided into 3 groups of 50 subjects'. Group A received lidocaine 2%, 1 mg / kg; group B received 25 mg hydrocortisone; and group C received 5 ml saline. The severity and incidence of pain after propofol injection were evaluated. Data were analyzed by SPSS software, version 19 and analyzed by independent t-test and chi-square or fisher exact test. P-values ​​less than 0.05 were considered as significant.

    Results

    There was a significant difference in incidence of pain during propofol injection between the three groups (lidocaine and hydrocortisone, lidocaine and hydrocortisone and with normal saline) (p <0.001). There was also a significant difference in pain severity between the lidocaine and hydrocortisone with normal saline groups, while there was no significant difference between the lidocaine and hydrocortisone groups (p= 0.615). The effect of hydrocortisone and lidocaine on pain was not significant according to sex, age and weight.

    Conclusion

    Hydrocortisone and lidocaine reduce pain during propofol injection and the effect of lidocaine was more than hydrocortisone. However, using of these medications may be able to reduce the pain resulted during propofol injection.

    Keywords: Lidocaine, Hydrocortisone, Pain intensity, Propofol}
  • امیر شفا *، محمدرضا حبیب زاده، نگین گودرزی
    مقدمه
    فنتانیل شایع ترین دارو در القای بیهوشی در کودکان می باشد. یکی از عوارض فنتانیل، سرفه است که می تواند باعث ایجاد عوارضی نظیر پنوموتوراکس، افزایش فشار مغز و فشار داخل شکمی شود. مطالعه ی حاضر به مقایسه ی اثر دو داروی لیدوکائین و کتامین در پیش گیری از سرفه ی ناشی از فنتانیل در کودکان پرداخت.
    روش ها
    این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی آینده نگر تصادفی شده ی دو سو کور بود که در آن، 120 نفر از کودکان 6 ماه تا 2 سال با درجه ی بیهوشی I و II بر اساس معیارهای American Society of Anesthesiologists (ASA) به سه گروه 40 نفره تقسیم شدند و هر گروه، 1 دقیقه قبل از تزریق فنتانیل به ترتیب، لیدوکائین با دز 1 میلی گرم/کیلوگرم، کتامین با دز 15/0 میلی گرم/کیلوگرم و گروه شاهد با حجم مساوی، نرمال سالین 9/0 درصد دریافت کردند و کلیه ی بیماران به مدت یک دقیقه بعد از تجویز فنتانیل از نظر زمان بروز سرفه، شدت سرفه و همودینامیک مورد ارزیابی قرار گرفتند.
    یافته ها
    طبق نتایج بروز سرفه در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر از دو گروه لیدوکائین و کتامین بود (04/0 = P). شدت سرفه در طول 1 دقیقه پس از تجویز فنتانیل در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (03/0 = P).
    نتیجه گیری
    با توجه به یافته های حاصل، تزریق وریدی هر کدام از دو پیش داروی لیدوکائین و کتامین بروز سرفه ی ناشی از فنتانیل و همچنین، شدت سرفه را در کودکان تحت القای بیهوشی کاهش می دهد.
    کلید واژگان: فنتانیل, سرفه, لیدوکائین, کتامین, بیهوشی, کودکان}
    Amir Shafa*, Mohamadreza Habibzadeh, Negin Goodarzi
    Background
    One of the main adverse effects of fentanyl, as the most commonly used anesthetic drug in children, is coughing. Several medications have been used to reduce this complication. In this study, the effect of ketamine and lidocaine on cough reduction after fentanyl injection was investigated.
    Methods
    This was a randomized clinical trial study on 120 children under general anesthesia aged 6 months to 2 years, with class I and II based on the American Society of Anesthesiologists (ASA) scoring. Patients were divided into 3 equal groups treated with lidocaine (1 mg/kg), ketamine (0.15 mg/kg), and normal saline (control group). The incidence and severity of cough, heart rate, mean arterial pressure, and oxygen saturation were compared between the 3 groups.
    Findings
    The incidence (P = 0.03) and severity (P = 0.03) of cough in control group was significantly higher than two other groups of ketamine and lidocaine.
    Conclusion
    Based on our findings, use of ketamine and/or lidocaine significantly reduces the incidence and severity of coughing following intravenous fentanyl administration under general anesthesia.
    Keywords: Fentanyl, Ketamine, Lidocaine, Cough, Anesthesia, Child}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال