بهبود رفتارهای شبه اتیسم با تزریق اکسی توسین در مدل تجربی اتیسم القا شده با محرومیت مادری در موش های بزرگ آزمایشگاهی ماده

محرومیت از مادر به عنوان تجربه منفی در اوایل زندگی می تواند با تاثیر بر تکامل صحیح مغز منجر به اختلالات پایدار مانند رفتارهای شبه اتیسم شود. سیستم اکسی توسینرژیک در فرآیند محرومیت مادری دچار تغییر شده و از طرفی اثر مثبت هورمون اکسی توسین در بهبود رفتارهای اجتماعی و رفتار کلیشه ای در اختلال اتیسم نشان داده شده است. در این مطالعه اثر اکسی توسین در بهبود رفتارهای شبه اتیسم القا شده با محرومیت مادری در موش های ماده بررسی شده است.
 

بدین جهت 32 بچه موش ماده در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه آن ها طی 14 روز اول زندگی، روزانه 3 ساعت از مادر جدا شدند. در حالی که دو گروه دیگر در شرایط طبیعی نگهداری شدند. پس از شیر گرفتگی از هر یک از دو گروه فوق یک گروه در پنج نوبت تحت درمان با اکسی توسین با دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم قرار گرفتند. در سن نوجوانی (PND=42-50) آزمون های رفتار اجتماعی، رفتارهای کلیشه ای و رفتار اضطرابی گرفته شد. همچنین سطح BDNF پلاسما سنجیده شد.
 

مطالعه حاضر نشان داد محرومیت مادری منجر به بروز رفتارهای شبه اتیسم و رفتار اضطرابی در موش های ماده در سن نوجوانی شد (05/0 p<) که با تزریق اکسی توسین این رفتارها به طور چشم گیر کاهش پیدا کردند (05/0 p<). همچنین محرومیت مادری منجر به افزایش معنی دار سطح BDNF پلاسما شد (05/0 p<) که درمان با اکسی توسین اثر معنی دار در کاهش آن نداشت.
 

نتایج این مطالعه نشان داد که درمان با اکسی توسین در تعدیل رفتارهای شبه اتیسم و رفتار اضطرابی القا شده با محرومیت مادری در موش های بزرگ آزمایشگاهی ماده نقش موثر داشت.