تاثیرپذیری شرح نهج ‏البلاغه ابن ابی‏الحدید از قطب‏الدین راوندی

یکی از روش های کارآمد در سنجش ارزش یک اثر علمی، بررسی میزان تاثیرپذیری آثار پسین از آن است. این تاثیرپذیری هم به جهت شخصیت مولف و هم به جهت محتوای تالیف قابل پیگیری است. منهاج‏البراعه فی شرح نهج ‏البلاغه اثر قطب‏ الدین راوندی، شرحی کهن و روشمند است و از مهم‏ترین شروح نهج ‏‏البلاغه محسوب می شود. مطالعه شروحی که پس ازاین شرح نگاشته شده است روشن می سازد که جایگاه علمی مولف و تالیف، بر شارحان پسین نهج ‏البلاغه تاثیر فراوانی داشته است. ازجمله شروحی که این تاثیرپذیری در آن بسامد بالایی داشته است، شرح نهج ‏البلاغه ابن ابی‏الحدید معتزلی است که ضمن تاثیرپذیری از شخصیت علمی قطب ‏الدین راوندی، از روش و محتوای شرح نگاری وی نیز متاثر بوده است. این تاثیرپذیری به دو گونه تائید آرای راوندی و نقد نظرات وی در شرح ابن ابی‏الحدید انعکاس یافته و بیشتر در دامنه موضوعاتی نظیر ادبی، تاریخی و تحلیلی ظهور داشته است. اصلی‏ترین زمینه ‏های رویکرد انتقادی شارح معتزلی نیز روحیه نقدگرایی در عصر شارح، مذهب و باورهای کلامی وی و نیز تخصص و توانایی علمی او بوده است.