تطبیق غنایی بیژن و منیژه در شاهنامه فردوسی و شاهنامه کردی الماس خان کندوله ای

شاهنامه فردوسی که از دیدگاه تقسیم بندی جهانی محتوا در حوزه حماسی قرار می گیرد خالی از جنبه های غنایی نیست، بدون تردید توجه به شاهنامه فردوسی و بالتبع شاهنامه سرایی در میان اقوام مختلف ایرانی بدان حد اهمیت دارد که به فکر بازسرایی داستان هایی از شاهنامه به زبان خود برآمده اند، این انگیزه در میان قوم کرد به دلیل ویژگی های نزدیک زبانی و فرهنگی، جلوه ای خاص دارد. در این پژوهش سعی شده است داستان بیژن و منیژه از شاهنامه  کردی الماس خان کندوله ای که نمونه ای حماسی و به تقلید از بیژن و منیژه در شاهنامه فردوسی می باشد از دید غنایی و در دو حوز ه ی ابیات عاشقانه و احساسی - عاطفی«اعتذار، خمریه، درخواست، شکواییه، طنز و ریشخند، مدح، مرثیه، مفاخره و هجو» واکاوی گردد آنگاه با توجه به مولفه های فرهنگی دو زبان پارسی و کردی، علاوه بر بسامد موضوعات غنایی، وجوه اشتراک و افتراق آنها نیز مشخص گردد.