زیان های پیش بینی نشده ناشی از تسهیلات بانکها در قالب الگوی DSGE

برخی از بانک های کشور در فرایند تسهیلات دهی، علی رغم تحقق زیان بیشتر از ذخیره پیش بینی شده، با استفاده از امهال تسهیلات غیرجاری، مانع از شناسایی زیان مذکور و انتقال آن زیان به سرمایه خود می شوند که این امر موجب تعمیق شکاف بین واقعیات بیرونی و افشائات صورت های مالی بانک ها شده است. مسئله این تحقیق تبیین تفاوت عملکرد بانک ها در قالب مدل جاری و مدل مبتنی بر قانون و نیز شناسایی اثر نرخ های ازپیش تعیین شده تسهیلات در سوددهی بانک هاست. به این منظور، در این پژوهش سه مدل رقیب با یکدیگر مقایسه می شوند: 1- مدل CU که در آن وضعیت عملکرد جاری بانک ها شبیه سازی می شود، به طوری که شناسایی زیان های ناشی از تسهیلات به واسطه امهال، محدود بوده و اثر این زیان در فرسایش سرمایه بانک پنهان می ماند؛ 2- مدل BM یا وضعیت منطبق با مقررات است که در صورت اجرا، انتظار می رفت همه بانک ها زیان های خود را بلافاصله شناسایی کنند و سرمایه خود را کاهش دهند؛ 3- وضعیت پیشنهادی AT، یعنی جایگزینی نرخ سود ازپیش تعیین شده با نرخ سود تحقق یافته (مشابه الگوی مشارکتی) است. تحلیل واکنش آنی تکانه های وارده به اقتصاد در چهارچوب الگوی DSGE و تحت مدل های یادشده نشان می دهد لحاظ کردن ضوابط قانونی بانک ها موجب تشدید اثر تکانه ها می شود و اعمال نرخ سود تحقق یافته برای تسهیلات، به جای نرخ سود ازپیش تعیین شده، زیان پیش بینی نشده بانک ها را در مواجهه با تکانه های منفی کاهش خواهد داد.