پاسخ سیستم خودکار قلبی، الکترولیت های پلاسمایی و فشار خون به تمرین هوازی در شرایط تمرینی مختلف

هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر متفاوت اجرای تمرین هوازی کوتاه مدت در محیط خشکی و آبی بر مکانیسم های کنترل کننده فشار خون است. 30 مرد جوان سالم به عنوان آزمودنی های پژوهش انتخاب شدند. سپس تمامی آزمودنی ها به طور تصادفی در گروه های پژوهش (گروه کنترل؛ میانگین ± انحراف معیار، سن 39/1± 8/26سال؛ گروه تمرین هوازی در محیط خشکی؛ 85/1± 9/25 سال و گروه تمرین هوازی در محیط آبی؛ 71/1± 4/ 26سال) تقسیم شدند. گروه های مداخله در فعالیت ورزشی هوازی در خشکی و آب با شدت تقریبی 70 درصد ضربان قلب ذخیره به مدت 3 هفته با جلسات متوالی روزانه شرکت کردند. در دوره پیش آزمون و بعد از مداخله تمرینی، تمامی پارامترهای تغییرپذیری ضربان قلب، فشار خون و الکترولیت های پلاسما اندازه گیری شد. به منظور مقایسه تفاوت ها در مراحل پژوهش، از تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، تمرین هوازی در محیط خشکی سبب تفاوت معنا دار در شاخص های تغییرپذیری ضربان قلب (01/0=P) و تفاوت غیرمعنا دار در شاخص های الکترولیت های پلاسمایی و فشار خون می شود (05/0≤P). ولی تمرین هوازی در محیط آبی در هیچ یک از شاخص های تغییرپذیری ضربان قلب، الکترولیت های پلاسمایی و فشار خون تفاوت معنا داری نشان نداد (05/0≤P). به طور کلی نتیجه گیری می شود که اجرای فعالیت ورزشی هوازی در محیط خشکی احتمالا از مسیر کنترل عصبی سبب اثرگذاری بر سطوح فشار خون می شود. با وجود این کنترل اندک سطوح فشار خون متعاقب تمرین هوازی در محیط آبی را نمی توان به تغییرات عصبی و الکترولیت های پلاسمایی نسبت داد و احتمالا فاکتورهای اثرگذار دیگری در این زمینه وجود دارند که به بررسی های بیشتری نیاز دارند.