نقش نشانگرهای زیستی در تشخیص، پیش آگهی، درمان و تعیین فعالیت بیماری در آرتریت روماتوئید (مقاله انگلیسی)

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری التهابی مزمن و خود ایمنی است. این بیماری به طور عمده بر مفاصل کوچک (دست و پا) تاثیر می گذارد و تظاهرات سیستمیک زیادی دارد.مطالعه ی نشانگرهای زیستی در روماتولوژی از ضروریات درک مکانیسم درگیر در برخی از بیمارهای روماتیسمی است. کشف نشانگرهای زیستی جدید با نقش های کلیدی در مراحل مختلف  بیماری به عنوان یک موضوع مهم در بیماران RA باقی مانده است. نشانگرهای زیستی برای تشخیص و پیش آگهی، درمان هدفمند و هدایت درمان بالینی و پاسخگویی در تمام مراحل RA مهم هستند. نشانگرهای زیستی با بستن شکاف سرولوژیکی، تشخیص را بهبود می بخشند، اطلاعات پیش آگهی را ارائه می دهند و اجازه کنترل  فعالیت بیماری و پیشرفت آن را فراهم می کند. نشانگرهای زیستی با خطر پیشرفت RA ارتباط دارند و می توانند فرسایش استخوانی و پیشرفت بیماری را پیش بینی کنند. بنابراین برای تشخیص زود هنگام بیماری نیاز به نشانگر زیستی حساس است. برخی از نشانگرهای زیستی اختصاصی نیستند (فاکتور روماتوئید IgM) و بعضی دیگر به دلیل مشکلات فنی کاربرد زیادی ندارند (فاکتور ضد ترشحی هسته ای). از طرف دیگر آنتی بادی هایی که بر علیه پپتیدهای سیترولینه (anti-CCP) در سرم بیماران وجود دارد برای این بیماران اختصاصی تر عمل می کند. حرکت از رویکردهای سنتی و استفاده از نشانگرهای ویژه تری برای طبقه بندی بیماران و درمان هدفمند، مراقبت از بیمار را بهبود و هزینه های پزشکی را کاهش می دهد.