سنجش تاب آوری مکانی کاربری های حیاتی با تاکید بر شبکه ارتباطی در برابر خطر وقوع زمین لرزه (مورد مطالعه:کلانشهر تبریز)

عملکرد ذاتی کاربری های حیاتی در شرایط عادی و انعطاف پذیری آنها در هنگام پاسخگویی به بحران، در سیستم کالبدی شهرها میتواند از عوامل موثر در میزان تاب آوری این کاربری ها در برابر مخاطره زلزله محسوب گردد، پژوهش حاضر با توجه به هدف آن از نوع تحقیقات کاربردی میباشد و به لحاظ روش شناسی به شیوه توصیفی_ تحلیلی باهدف تبیین مولفه های تاب آوری مکانی کاربری های حیاتی با تاکید بر شبکه ارتباطی در برابر مخاطره زلزله و سنجش میزان تاب آوری این کاربری ها در مناطق ده گانه شهرداری کلانشهر تبریز انجام گرفت، جهت گردآوری داده های تحلیلی پژوهش از ابزار پرسشنامه با استفاده از نظرات 30 نفر از خبرگان حوزه مدیریت بحران استفاده شد. در تحلیل داده ها از آزمونهای تی، فریدمن و خیدو در نرم افزار SPSS بهره گرفته شد. در مرحله بعد، تفاوت های کاربری های حیاتی در مناطق ده گانه کلانشهر تبریز با استفاده از مدل ANP مورد ارزیابی قرار گرفت و شاخص های تاثیرگذار در تاب آوری کاربریهای حیاتی بر اساس تکنیک VIKOR موردسنجش قرار گرفت. درنهایت، امتیاز تابآوری مکانی هریک از شاخصها محاسبه و میزان تاب آوری کاربریهای حیاتی مناطق ده گانه ی کلانشهر تبریز اندازه گیری و تحلیل شد. برآیند حاصل از تحلیل پژوهش حاضر نشانگر این است که هیچکدام از مناطق در ارزیابی تمامی معیارهای دخیل، تاب آور نشان نمیدهند ولیکن ازلحاظ شاخص های مکانیابی، استقرار صحیح کاربریهای حیاتی، پوشش خدماتی مناسب و قرارگیری در مسیر دسترسی سریع نسبت به بقیه شاخصها، تاب آوری بالایی را به نمایش میگذارند، همچنین منطقه 9 تبریز به لحاظ واقع شدن در منطقه توسعه جدید شهر در مقایسه با سایر مناطق دارای شاخص های کیفی مناسبی بوده و منطقه 8 که شامل بافت تاریخی و قدیمی کالنشهر تبریز میباشد، به لحاظ فرم شبکه معابر که به صورت ارگانیک میباشد، فاقد کارآمدی الزم ازنظر تاب آوری مکانی میباشد.