اثر شوری و سدیمی بودن آب آبیاری بر برخی ویژگی های فیزیکی خاک
از چالش های مهم توسعه پایدار کشاورزی و امنیت غذایی، حفاظت از منابع آب و خاک با الگوی فعلی تولید محصولات زراعی است. در اغلب موارد، افزایش عملکرد محصول همراه با پیامدهای منفی بر محیط زیست بوده است. شور و سدیمی شدن خاک یک خطر عمده محیط زیستی است که پتانسیل کشاورزی را محدود می کند و با مدیریت نادرست کشاورزی و استفاده بیش از حد از منابع آب به ویژه در اقلیم های خشک ارتباط تنگاتنگی دارد. این مقاله به منظور کمک به تولید کننده زراعی یا مالک زمین های کشاورزی برای درک تفاوت های بین شرایط شور و سدیمی تهیه شده است و در آن، پیامدهای منفی شوری و سدیمی بودن آب آبیاری بر خاک بررسی شده و به کاربرد نتایج پژوهش در مدیریت مناسب زمین ها و بررسی عوامل موثر بر تخریب ساختمان خاک اشاره شده است. در این پژوهش، دو خاک لوم رسی و لوم شنی با کیفیت های متفاوت آب (ترکیبی از سطح های مختلف EC و SAR) پنج بار تر و خشک شدند. مقدار رطوبت خاک در مکش های ماتریک 0، 10، 20، 40، 60، 100، 300، 1000، 2000، 4000 و 15000سانتی متر، رس قابل پراکنش و هدایت هیدرولیکی اشباع خاک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که افزایش سدیم سبب پراکنش ذرات ریز خاک گردید و با افزایش رس قابل پراکنش خاک، هدایت هیدرولیکی اشباع خاک را کاهش می دهد. همچنین افزایش سدیم با تبدیل منافذ درشت به منافذ ریز، رطوبت خاک را در مکش های ماتریک بالا افزایش داد. افزایش شوری آب، سبب هم آوری ذرات خاک شد و با ایجاد منافذ جدید در خاک، ظرفیت نگهداشت آب افزایش یافت.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.