انتخاب سیاست استراتژیک برای مدیریت آب آبیاری (مطالعه موردی: دشت قزوین، ایران)

آب به عنوان یک جزء مهم اما یک نهاده محدود در تولید کشاورزی ایران محسوب می شود. در خصوص مدیریت منابع آب، با توجه به دسترسی محدود به آب و هزینه بالای عرضه آن برای مصرف کنندگان، بهبود بهره وری مصرف آب به عنوان یکی از مناسبترین رویکردها برای مدیرت تقاضای آب در نظرگرفته شده است. در زمینه جلوگیری از سطح بالای کمبود آب، ابزارهای مختلفی برای سیاست مدیریت منابع آب در نظر گرفته شده است. در مطالعه حاضر، سناریوهای سیاستی مختلفی برای مدیریت تقاضای آب ارزیابی شده اند. این شامل ارزیابی اثرات هر سناریوی سیاستی بر شاخص های بهره وری فیزیکی، اقتصادی و اشتغال، با استفاده از مدل های برنامه ریزی مثبت و حداکثر بی نظمی می باشند. این روش برای استفاده از آب در دشت قزوین ایران بکار گرفته شد. نتایج پیشنهاد می کند، استفاده از این سناریوهای سیاستی علیرغم کاهش مصرف آب دارای اثرات نامطلوب اقتصادی و اجتماعی هستند. نتایج رتبه بندی نشان می دهد که سیاست مالیات بر نهاده نتایج بهتری را برای منطقه مورد مطالعه ایجاد می کند. همچنین، نتایج تایید می کند که انتخاب بهترین سناریوی سیاستی وابسته به وزن است که سیاست گذاران برای شاخص های مختلف انتخاب می کنند.