اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی، شرم و گناه زنان متقاضی طلاق

هدف پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی، شرم و گناه زنان متقاضی طلاق بود.

روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری سه ماهه و گروه گواه و جامعه آماری شامل 3823 پرونده طلاق بود که 983 پرونده از سوی دادگاه خانواده شهرستان کرمان در سال 98-1397 برای انجام مشاوره طلاق به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی بهزیستی شهرستان کرمان ارجاع شده بود. به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان 98 زن که به پرسشنامه های احساس تنهایی راسل، پیلوا و کاترونا 1980 و عاطفه خودآگاه اورث، روبین، و سوتو 2006 پاسخ دادند؛ 30 نفر که در مقیاس تنهایی نمره بالای 60 و در مقیاس شرم و گناه نمره بالای 12 را کسب کردند؛ انتخاب و پس از همتاسازی به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جایگزین شدند. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باخ و موران 2008 به شیوه گروهی در 11 جلسه 90 دقیقهای در هفته یکبار در مورد گروه آزمایش اجرا و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شد.

نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در سطح 99 درصد اطمینان توانسته است که احساس تنهایی 5/52= F ،شرم 81/297= F و گناه 18/470= F زنان متقاضی طلاق را کاهش دهد و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار بماند.

نتیجه- گیری: 

از آنجایی که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با استفاده از استعاره ها و تاکید بر ارزشها منجر به کاهش احساس تنهایی، شرم و گناه در زنان متقاضی طلاق میشود؛ بنابراین میتوان از آن برای کاهش بخشی از آسیبهای ناشی از طلاق استفاده کرد.