مقایسه امکان تکثیر سه گونه گندمی بومی ماسه زارهای ساحلی استان هرمزگان از طریق بذر و استولون

در سواحل استان هرمزگان، گونه های گیاهی وجود دارند که به فاصله کمی از خط ساحلی رشد و استقرار یافته اند، به نظر می رسد این گونه ها قابلیت آن را داشته باشند که به عنوان گونه ای کاربردی جهت احیاء اراضی ماسه ای ساحلی مورد استفاده قرار گیرند. هدف اصلی این مقاله، تعیین بهترین روش تکثیر Halopyrom mucronatum, Aeluropus lagopoides, Sporobolus arabicus  به عنوان سه گونه گیاهی بومی سواحل ماسه ای شرق استان هرمزگان است. با استفاده از مطالعات کتابخانه ای مناطق انتشار گونه های مذکور در سواحل هرمزگان مشخص شد. با مراجعه به عرصه و جمع آوری استولن و بذر، اقدام به تولید نهال گلدانی شد. پس از کاشت، نهال ها آماربرداری شده و به کمک آزمون فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار 21 نمونه ای و با تیمارهای مختلف، بهترین روش تکثیر برای هر یک از گونه های انتخابی معرفی شد. بر اساس نتایج به دست آمده، بیشترین درصد ظهور نهال هر سه گونه مربوط به تیمار قلمه های استولن بود (6/91 درصد) و کمترین درصد رویش متعلق به شاهد (9/7 درصد) و تیمار اسید جیبرلیک 1000 پی پی ام  به مدت 12 ساعت در دمای c°20 (صفر درصد) بر روی بذر بود. به نحوی که در تیمار اسید جیبرلیک هیچ رویشی مشاهده نشد. از بین سه گونه فوق، تولید نهال Spo. arabicusبا روش استولون با 100 درصد و خیساندن بذر (شاهد) با 4/52 درصد از موفقیت بیشتری همراه بود. با توجه به این نتایج به نظر می رسد بهترین روش تولید نهال گونه های مذکور، استفاده از قلمه های استولن با موفقیت 81 تا 100 درصد باشد.