اشتراک و هویت پسامدرن: رویکرد جامعه شناسانه به «تئاتر باز» امریکا

این مقاله، «تیاتر باز » معاصر امریکا را دهه های شصت و هفتاد مورد کنکاش جامعه شناسانه قرار می دهد. تیاتر باز، عرصه ای متفاوت برای اجراهای تجربی فراهم آورده که در آن جامعه و مفهوم «باهم بودن » دستخوش تغییرات بنیادین می شود. گرایش به هم گرایی، آبشخور مسئله هویت در این تیاتر است. در جستار پیش رو، رویکرد اجراهای تیاتر باز به مفهوم جامعه، از منظر ژان-لوک نانسی بررسی می شود. از دو نظریه «همانندسازی » و «وفقه » نانسی برای تحلیل تیاتر باز استفاده خواهد شد. در این تیاتر، جامعه مدلول همانندسازی است که در آن هویت در بستری از کنش های یکسان ساز و مشترک رها و در گفتمان قدرت غرق می شود. در این روند، تفاوت ها و تضادها تقلیل می یابد تا جامعه به امر همگون دست یابد. اما در موقعیت هایی خاص و در مواجهه با ناشناخته های ادراکی، اشتراک پذیری و همانندسازی کاراکتر ها با وفقه مواجه می شود و تماشاگران، موقتا، مرزهای نارفته شناختی را تجربه می کنند. آن ها بر آماج یکسان ساز، مانند رسانه و فرهنگ عام، فایق می شوند و گسست در هویت هم گرا را می چشند. پس تیاتر باز تجربه ای دوگانه از اشتراک و انفصال است. این دوگانگی، رویکرد متفاوت این نوع از اجرا به سیاست و هویت پسامدرن است. تیاتر باز، بدون سیاست زدگی مرسوم در تیاترهای تجربی، روند شکل گیری هویت در جامعه مغلوب و مبهوت رسانه و سرمایه امریکا را به چالش می کشد.