غصه آشکار و پنهان این روزها؛ دل نوشته های یک متخصص طب اورژانس در اپیدمی کرونا در ایران

چند روز قبل در شرح حالت به جای "ترومای اندام تحتانی" نوشته بودی "کرونای اندام تحتانی". فکر و خیالت را کرونا به تسخیر خود درآورده است.حلقه محاصره روز به روز تنگ تر می شود. نمی دانی کجای این دنیا ایستاده ای. کرونا شده فصل مشترک غم، دلهره و هم دلی هایتان. شهر را که می بینی دلت می گیرد.چشم ها نگران و نگاه ها پرسشگر. کشتی بی لنگری را می مانی به امید ساحل. دلت می خواهد حرف های خوب بزنی و حرف های بهتری را بشنوی. بغضت را به خلوتی می بری که نکند اشک هایت دلی را بلرزاند. دیگر حالا " اندوهی سر رسیده از پس کوه ها" اندوهی که آواری شد بر غم های پیش و پیشتر. کرونا دارد قربانی می گیرد و بی رحمانه می تازد. اسفند سال های قبل را به یاد می آوری اما نه! به آن روزها فکر نکن! آینده و گذشته ات همین امروز است. نمی دانی چند روز یا چند ماه این دوران طاعونی دوام می آورد؟ پایانش را می بینی یا خودت هم یکی از قربانیانش هستی؟ خبر رفتن همکارانت زخم های قلبت را عمیق و عمیق تر می کند. به اورژانست فکر می کنی. به یاد می آوری بیماران همیشگیت را پیش از این لعنتی: سکته قلبی، سکته مغزی، آنژین قلبی، خونریزی گوارشی، عفونت کلیه و...