مدل یابی ساختاری روابط ناگویی هیجانی و میزان قلدری دانشجویان با میانجیگری سازگاری آنان

قلدری یک نوع خشونت سطح پایین به شمار می آید که اخیرا مورد توجه پژوهشگران و روانشناسان حیطه ی تربیتی قرار گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی مدل یابی روابط ساختاری بین ناگویی هیجانی با میزان قلدری با نقش میانجی سازگاری دانشجویی در در دانشجویان انجام شد.

این پژوهش از نوع پژوهش های همبستگی مبتنی بر روش مدل یابی معادلات ساختاری به طور خاص معادلات رگرسیونی (تلفیق تحلیل مسیر و تحلیل عاملی سطح دوم) بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دختر گروه علوم انسانی دانشگاه پیام نور ساری در سال تحصیلی 98-1397 بود. در این پژوهش 401 دانشجو به عنوان حجم نمونه به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل، پرسشنامه قلدری پاتچین و هیندوجا (2011)، ناگویی هیجانی تورنتوبگبی(1994) ، سازگاری بیکر و سیریاک (1984) بود.

یافته ها نشان داد که مدل پژوهش تایید گردید و به طور کلی 36 درصد از قلدری دانشجویان توسط ناگویی هیجانی و سازگاری دانشجویی قابل تبیین می باشد. هم چنین متغیرهای ناگویی هیجانی و سازگاری دانشجویی بر قلدری دانشجویان اثر مستقیم معنادار دارد و مسیر ناگویی هیجانی اثر غیر مستقیمی بر قلدری دانشجویان با توجه به واسطه گری سازگاری دانشجویی نشان می دهند.

نتایج این پژوهش بر ضرورت نقش ناگویی هیجانی با توجه به کیفیت سازگاری دانشجویی تاکید داشته است که می تواند تلویحات کاربردی در جهت کاهش میزان قلدری به مشاوران و روانشناسان ارایه دهد و با عنایت به یافته های پژوهش می توان در جهت کاهش میزان بروز قلدری در میان دانشجویان، به افزایش و ارتقاء سطح سازگاری دانشگاهی و همچنین شناسایی و اصلاح ناگویی های هیجانی دانشجویان اهتمام ورزید.