نقش سازمان های مردم نهاد و تشکل های محلی در توانمندسازی اجتماعی سکونتگاه-های غیررسمی

اهداف و زمینه ها:

 اسکان غیررسمی یکی از مهم ترین معضلات شهری است که سبب کاهش سطح کمی و کیفی زندگی می شود. تاکنون روش های مختلفی برای ساماندهی اسکان غیررسمی ارایه شده که با شکست مواجه شده اند، اما راهبرد توانمندسازی به منظور تقلیل نابرابری های کالبدی، اقتصادی و اجتماعی در دنیا جایگاه بالایی دارد. از جمله راهکارهای حل مسایل پیچیده این سکونتگاه ها، حضور نمایندگان سازمان های مردم نهاد و تشکل های محلی در ساماندهی و توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی به عنوان حلقه ارتباطی میان دولت و ساکنان جهت انجام اقداماتی در زمینه های فرهنگی، اجتماعی است. این پژوهش در نظر دارد که به این سیوال پاسخ دهد که سازمان های مردم نهاد و تشکل های محلی چه جایگاهی در توانمندسازی اجتماعی سکونتگاه های غیررسمی دارند. محدوده انتخاب شده تحقیق، هسته جمعیتی جاده قدیم قوچان است که یکی از هسته های شناسایی شده سکونتگاه های غیررسمی در مشهد بوده و در شمال غرب واقع شده است.

روش شناسی:

 این مطالعه کیفی به روش داده بنیاد، در سال 1396 در اعضای سازمان های مردم نهاد و تشکل های محلی هسته جمعیتی جاده قدیم قوچان انجام شد. مصاحبه نیمه ساختاریافته با 11 نفر از اعضای فعال انجام شد تا به مرز اشباع رسید.

یافته ها:

 در مرحله کدگذاری باز با تحلیل خط به خط تعداد 403 داده خام، 20 مفهوم و 7 مقوله به دست آمد. سه مقوله اعتماد اجتماعی به سازمان، محدودیت در درآمد سازمان و توانایی کاری محدود در سازمان به عنوان پدیده های مرکزی انتخاب شدند.

نتیجه گیری:

 سازمان های مردم نهاد تمایل بالایی به اعتماد اجتماعی و پذیرش توسط ساکنین محلات دارند اما بنا به دلایل مسایل اقتصادی و مالی و عدم توانایی در تامین هزینه ها به منظور رفع مشکلات محلات و نیازهای ساکنین و به طور کلی توانمندسازی محلات محدوده، جایگاه قانونی ندارند و خواسته هایشان به رسمیت شناخته نمی شود.