اقتصاد سیاسی ائتلاف ها: استمرار و تغیر درپارادایم سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

این مقاله به طرح مساله ایتلاف ها و چینش اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران می پردازد، ایده اصلی این مقاله این است که ایران به عنوان یک موجودیت، اهدافی در سیاست خارجی دنبال می کند که تقدم و تآخر این اهداف توسط ایتلاف مسلط سبک و سنگین شده و نمودار سیاست خارجی ایران را ترسیم کرده است. تا پیش از 1979، ایتلاف باستان گرایان بر ایران مسلط شده بود و اهداف سیاست خارجی ایران را با توجه به منافع و ترجیحات خود و فهمی که از منافع ملی کشور داشت ریز و درشت نمودار سیاست خارجی ایران را تعریف کرده بود. این ایتلاف مسلط، توسط ایتلاف چپ گرایان، ایتلاف ملی گرایان و ایتلاف اسلام گرایان به چالش گرفته شده و در نهایت ساقط گردید. پس از انتقال، یتلاف اسلام گرایان بر اداره امور مسلط گردید و باتوجه به منافع و ترجیحات خود و فهمی که از منافع ایران و درکی که از محیط بیرونی دارد به بازبینی در سیاست خارجی ایران پرداخته و اهداف سیاست خارجی را بازنویسی کرده است. با تسلط ایتلاف وسیع اسلام گرایان، الیت های دیگر ایتلاف های باستان گرایان، چپ گرایان و ملی گرایان به بیرون و حاشیه رانده و این ایتلاف ها متفرق شده اند. باور این مقاله این است که پس از تسلط اسلام گرایان، اهداف سیاست خارجی کشور توسط این ایتلاف تعین شده است که در ادامه این ایتلاف خود به دو ایتلاف چپ گرایی و راست گرایی تجزیه شده و پس از تجزیه، به طور کلی ایتلاف راست گرایی است که به عنوان ایتلاف مسلط اهداف سیاست خارجی ایران را شکل داده است و ایتلاف چپ گرایی به عنوان ایتلافی چالشگر تقلا کرده است که با توجه به ترجیحات خود و فهم متفاوتی که از منافع ملی دارد سیاست خارجی ایران را بازتعریف کند، بنابراین چینش اهداف سیاست خارجی به موضوعی برای کشمکش ایتلاف مسلط و ایتلاف چالشگر تبدیل شده است.