اثر شدت چرای دام بر پوشش گیاهی و خاک در فواصل مختلف کانون بحرانی روستا (مطالعه موردی: روستای پنجالو، مغان)

به منظور بررسی اثر شدت های مختلف چرایی (سبک، متوسط و سنگین) در میزان تخریب مرتع، در سطح یک تیپ گیاهی با شرایط اکولوژیکی تقریبا یکسان، شاخص های پوشش گیاهی و خصوصیات خاک در مراتع روستای پنجالو در استان اردبیل مورد بررسی قرار گرفت. در هر محل نمونه برداری سه ترانسکت، و در هر ترانسکت 10 پلات یک مترمربعی مستقر شد. در هر پلات پارامترهای تراکم، تولید کل، درصد تاج پوشش، لاشبرگ، خاک لخت و سنگ و سنگریزه ثبت شد. نمونه برداری خاک از عمق 0 تا 30 سانتی متری انجام شد. اندازه گیری پارامترهای خاک شامل اسیدیته، هدایت الکتریکی، پتاسیم، آهک، فسفر، نیتروژن و کربن آلی انجام شد. برای بررسی اثر شدت چرا بر کلیه ویژگی های اندازه گیری شده از آزمون تجزیه واریانس و از آزمون دانکن برای مقایسه میانگین ها و گروه بندی آنها استفاده شد. نتایج نشان داد بیشترین مقدار تولید و درصد تاج پوشش در چرای سبک (129/61گرم در متر مربع و 87/41درصد) و کمترین در چرای سنگین (71/91گرم در متر مربع و 25 درصد) بود. بیشترین درصد خاک لخت و سنگ و سنگریزه در چرای سنگین (65/63و 5/31 درصد) و کمترین در سطح چرای سبک (10/05و 0 درصد) مشاهده شد. بیشترین مقدار تنوع و غنا در شدت چرای متوسط (0/85 و 2/28) و کمترین مربوط به چرای سنگین (0/79 و 2/08) است. نتایج نشان داد با افزایش شدت چرا مقادیر هدایت الکتریکی، فسفر و آهک افزایش یافت (0/01>P). بیشترین مقادیر اسیدیته (7/82) و پتاسیم (3/96) در چرای متوسط و بیشترین مقدار کربن آلی (1/60) در چرای سنگین مشاهده شد.