بررسی تاثیر بازخورد مستقیم، غیرمستقیم، و گفتگویی بر یادگیری زمان/وجه در مهارت های نوشتاری انگلیسی آموزان

در مطالعات فراگیری زبان دوم بازخورد نوشتاری از زوایای گوناگون بررسی شده است (برای نمونه احمدیان و تاج ابادی، 2015؛ بیچنر و ناچ، 2010؛ فریس، 2006). پژوهش حاضر با توجه به رویکردهای شناختی و فرهنگی-اجتماعی، سعی دارد به دو سوال پاسخ دهد: 1. آیا بازخورد نوشتاری تاثیری بر رشد کاربرد زمان/وجه در متون فراگیران زبان دوم دارد، 2. کدام یک از بازخوردهای مستقیم، غیرمستقیم، و گفتگویی تاثیر بیشتری بر ساختارهای یادشده دارند. بر این هدف، 75 انگلیسی آموز در سطح زبانی پیش متوسط انتخاب شده و به صورت رندوم در سه گروه بازخورد های مستقیم، غیرمستقیم، و گفتگویی، و یک گروه کنترل تقسیم شدند. از گروه های آزمون خواسته شد تا درباره ی زندگی دانشگاهی خود خاطره نویسی کنند و پس از هر جلسه بازخوردهای مستقیم، غیرمستقیم، و گفتگویی روی زمان/وجه داده شد. گروه های بازخورد مستقیم و غیرمستقیم بازخورد مربوطه را روی خاطره های خود دریافت کردند و 10 دقیقه فرصت داشتند تا بازخوردها را ببینند. گروه بازخورد گفتگویی به مدت 10 دقیقه به صورت گفتگوی معلم-شاگرد بازخورد دریافت کردند. سپس گروه ها با هم مقایسه شدند. نتایج نشان داد که تمامی گروه های آزمایش در مقایسه با گروه کنترل پیشرفت بهتری داشتند، که می تواند نشان از تاثیر مثبت بازخورد باشد. همچنین، نتایج تفاوت معناداری بین بازخوردها در ارتباط با ساختار زمان/وجه نشان نداد. این بدان معناست که معلمین انگلیسی می توانند از هر سه نوع بازخورد، حداقل برای خطاهای زمان/وجه در نوشتار فراگیران، استفاده کنند.