بررسی و تحلیل نقش آینده نگری در پیشرفت سازمان با تفسیرپردازی از سیره ی مدیریتی حضرت علی (ع)

آینده نگری از مهم ترین اصول مدیریت راهبردی و از جمله ی وظایف خطیر و حیاتی مدیران است. مدیران ارشد و عالی مقام سازمان با تکیه بر این اصل، به بررسی جوانب و زوایای گوناگون آینده پرداخته و با شناسایی و طراحی افق های برنامه ها و اتخاذ تصمیمات روزآمد، زمینه ی پیشرفت و موفقیت سازمان ها را فراهم می نمایند. با توجه به جایگاه ویژه و والای آینده نگری و فعالیت های آینده نگرانه در ادبیات و فرهنگ اسلامی، بخصوص سیره و روش مدیریتی حضرت علی (ع)، در این تحقیق تلاش شده است با استنباط و بهره گیری از آموزه های مکتب علوی، و با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و پیمایش مراحل سه گانه ی توصیف، تحلیل و تبیین، نقش و کارکردهای مدیریتی آینده نگری در پیشرفت سازمان مورد بررسی قرار گیرد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که آینده نگری با ایجاد انگیزه، ایجاد آرامش روان، موفقیت در تصمیم گیری، کاهش خطای در برنامه ریزی، متمرکز کردن فعالیت ها، حل مشکلات و معضلات سازمان، استفاده ی بهینه از امکانات و فرصت ها و افزایش اثربخشی و بهره وری از منابع و امکانات، زمینه ی پیشرفت و اعتلای سازمان را فراهم می آورد. از این رو، شاید بتوان ادعا کرد عامل دیگری نتواند به اندازه ی آینده نگری در پیشرفت و شکوفایی سازمان موثر باشد. همچنانکه، عدم توجه به این مساله ی مهم، می تواند پیامدهای ناگواری برای سازمان به دنبال داشته باشد؛ و چنانچه در امور مهم و سرنوشت ساز سازمان این بی توجهی وجود داشته باشد، عواقبی همچون ناکامی و شکست و حتی فروپاشی سازمان غیرقابل اجتناب خواهد بود.