معرفی نسخه خطی و سبک شناسی دیوان رکن الدین دعویدار قمی

نسخه خطی دیوان اشعار «رکن الدین دعویدار قمی»، شاعر گرانقدر سده ششم و اوایل سده هفتم علی رغم اشعار وزین، شخصیت شامخ و حضور پررنگش در یکی از مهمترین ادوار شعر فارسی، آنگونه که شایسته مقام والای اوست، مورد عنایت محققان ادب فارسی قرار نگرفته است. دیوان اشعار این شاعر اندیشمند ایرانی، مجموعه ای از اشعار عربی و فارسی، شامل نه صد و سه بیت عربی و دوهزار و سیصد و هفتاد و چهار بیت فارسی است. این نسخه تنها نسخه باقیمانده از دیوان شاعر است که «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمد علی معمار اصفهانی» آنرا از سال 1039 تا 1041 ه ق نگاشته است. این پژوهش بر آن است با ارایه توضیحاتی چند در باب احوال شاعر و بررسی و معرفی نسخه خطی دیوان وی، ببررسی ساختار، سبک و ویژگیهای زبانی آن بپردازد و آن را از لحاظ زیبایی شناسی مورد بررسی قرار دهد.