سبک شعری «بی نشان» (بر پایه نسخه خطی دیوان این شاعر ناشناخته)

«بی نشان» تخلص زنی است که از او نسخه خطی دیوان شعری در دست است؛ این نسخه با شماره 1102 در کتابخانه ملی پاریس نگهداری میشود و تصویری صحافی شده از آن برای پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی تهیه شده و با شماره 190 در آنجا موجود است. اشعار دیوان بی نشان بالغ بر1587 بیت شامل 216 غزل و 15 رباعی و یک قطعه است. «بی نشان» که به احتمال بسیار زیاد در قرن نهم ه.ق میزیسته از شاعران بزرگ پیش از خود مانند عطار نیشابوری، مولوی، سعدی و حافظ تاثیر پذیرفته و غزلهای او از نظر ساختاری ، بیشتر متاثر از شعر حافظ است. «بی نشان» زبانی بسیار ساده و بی تکلف دارد و از کلمات کهن به ندرت استفاده کرده است. شعر او در وزنهای پرکاربرد و معروف سروده شده است. شاعر، قافیه سنج نیست و از قافیه ها و ردیفهای بسیار ساده استفاده کرده است. خوش آوایی درونی شعر او بیشتر به دلیل جناسهای آن است و تشبیه و استعاره در شعرش بیشتر از صور خیال دیگر به کار رفته است. افکار مذهبی مانند توحید، نبوت، امامت و معاد به صراحت در شعر «بی نشان» مطرح شده و عشق او به پیامبر اسلام نمود ویژه ای دارد. گمان نزدیک به یقین ما این است که «بی نشان» به دلیل داشتن افکار عرفانی از شهرت گریزان بوده و نمیخواسته از او نام و نشانی بماند. در این پژوهش سبک شعری شاعر در سه سطح زبانی، ادبی و فکری بررسی شده است.