بررسی اثر تیمارهای مختلف بسته بندی و دمای حمل و نقل بر تلفات پس از برداشت و کیفیت گوجه فرنگی (Solanum lycopersicum L.)

در این پژوهش دو روش حمل و نقل (حمل و نقل در دمای معمولی و حمل و نقل در یخچال)، تیمارهای پس از برداشت محصول (بسته بندی با پلی اتیلن شفاف نازک، بسته بندی با پلی اتیلن شفاف ضخیم، کلرید کلسیم 1 درصد، استفاده از کاغذ جاذب در جعبه و شاهد) در چهار مرحله بازاررسانی محصول پس از برداشت (1- مزرعه ،پس از برداشت محصول و قرار گرفتن در جعبه قبل از بارزدن. 2- حمل و نقل، پس از حمل محصول به میدان تره بار و در هنگام تخلیه محصول. 3- میدان تره بار، پس از تخلیه بار و در زمان فروش به فروشندگان محلی، 24 تا 36 ساعت بعد از برداشت و 4- در محل فروشگاه جزء فروشی ،حداکثر 2 روز پس از برداشت محصول) مورد ارزیابی قرار گرفتند. مقدار اسیدکل، ویتامین سی و لیکوپن میوه نیز در محصولات مزارع مختلف، شرایط مختلف حمل و نقل، تیمارهای پس از برداشت و مراحل چهارگانه بازار رسانی بطور معنی داری اختلاف داشتند. بین تیمارهای پس از برداشت بسته بندی با پلاستیک ضخیم و کاغذ جاذب بترتیب با 94/7 و 16/12درصد کاهش وزن کمترین و بیشترین میزان افت فیزیولوژیک وزن میوه را به طور معنی داری به خود اختصاص دادند. کمترین تلفات پس از برداشت (21/4 درصد) هم بطور معنی داری به پوشش پلاستیک ضخیم مربوط شد.