بررسی رادیوگرافیک رادیولوسنسی های پری اپیکال

ضایعات التهابی پری اپیکال به صورت پاسخ موضعی استخوان پری اپیکال دندان تعریف می شود که نتیجه نکروز و التهاب پالپ یا بیماری پریودنتال است. درمان های نامناسب اغلب به عنوان یکی از مهم ترین عوامل مرتبط با پریودنتیت اپیکال مطرح می باشد. لذا با توجه به شیوع بالا و اهمیت تشخیص به موقع رادیولوسنسی های پری اپیکال، این مطالعه انجام گرفت.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه توصیفی مقطعی، 332 رادیوگرافی پانورامیک بیماران مراجعه کننده به بخش رادیولوژی دانشکده دندانپزشکی ساری در سال های 1395تا1398 مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت بررسی حضور ضایعات پری اپیکال از Periapical Index (PAI) و همچنین برای تعیین کیفیت پرکردگی درمان ریشه، از شاخص های بهینه کیفیت دندان های تحت درمان استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS V.016 مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.

یافته ها:

 4/75 درصد از دندان های مورد بررسی دارای ضایعات پری اپیکال (PAI=III-V) بودند. 2/90 درصد از دندان های درمان ریشه شده و 68 درصد از دندان های درمان نشده دارای ضایعه بودند. درصد شیوع رادیولوسنسی های پری اپیکال در دندان های درمان ریشه شده دارای پر کردگی با تراکم و طول نامناسب بیش تر بود. همچنین این ضایعات در مردان بیش تر از زنان مشاهده شد. حضور ضایعات در فکین، از قدام به خلف افزایش یافته و فراوانی ضایعات در ماگزیلا نسبت به مندیبل بیش تر بود.

فراوانی ضایعات پری اپیکال در دندان های تحت درمان ریشه بسیار بالا بود. این یافته ها نشان می دهد که کیفیت تراکم و طول پرکردگی، تاثیر بسیار زیادی بر حضور ضایعات پری اپیکال دارد و انجام درمان ریشه با استاندارد پایین منجر به میزان موفقیت پایین این نوع از درمان می شود.