ارزیابی درونی و برونی درون دانشگاهی گروه آموزشی فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه تهران

ساز و کار ارزشیابی وسیله ای است که بدون استفاده از آن، فعالیت های آموزشی صرفا «رها کردن تیر در تاریکی» خواهد بود؛ در واقع، استفاده از آن، آگاهی از کژی ها، کاستی ها و نواقص نظام را به دنبال خواهد داشت. این سازوکار به دو صورت درونی و برونی انجام می گیرد. این تحقیق، از نوع کاربردی و روش تحقیق آن توصیفی تحلیلی است و هدف از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی درونی و برونی درون دانشگاهی گروه آموزشی فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه تهران است. در انجام آن، از ابزارهای کمی (پرسشنامه) و کیفی (مصاحبه و مشاهده) بهره گرفته شده است. جامعه مورد مطالعه شامل پنج زیرجامعه: مدیران گروه (فعلی و قبلی)، اعضای هییت علمی (5 عضو)، دانشجویان(24 دانشجوی کارشناسی ارشد و 11 دانشجوی دکترا)، دانش آموختگان (24 دانش آموخته با مدرک کارشناسی ارشد و 16 دانش آموخته با مدرک دکترا) و کارفرمایان (25 کارفرما) است که با توجه به کوچک بودن جامعه مورد مطالعه و برای بررسی عمیق آن، سرشماری کامل انجام گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد، میزان مطلوبیت عوامل شش گانه مورد ارزیابی در هر دو مرحله با یکدیگر مطابقت دارند؛ بنابراین، ارزیابی برونی درون دانشگاهی، نتایج ارزیابی درونی را تایید می کند.