تحلیل ساختاری اکوسیستم ملی نوآوری: بهره برداری از داده های جهانی برای سیاست گذاری ایرانی

الگوهای سیستم ملی نوآوری عمدتا به زیست بوم نوآوری بی توجه هستند. از این رو نمی توانند چرایی رونق یا کسادی نوآوری در بین کشورها را به خوبی تبیین کنند. این مقاله به تبیین نقش زیست بوم نوآوری در رونق و کسادی نوآوری در چارچوب الگوی اکوسیستم ملی نوآوری می پردازد.

روش شناسی:

 این پژوهش از نظر نوع استفاده، کاربردی و از نظر هدف، پژوهشی توصیفی است که در آن از داده های پنل کشوری (داده های 137 کشور جهان در سه سال متوالی)، تکنیک مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار اسمارت پی آل اس استفاده شد.

یافته ها:

 تحلیل های تجربی نشان داد که مولفه های متنوع زیست بوم نوآوری در پرورش و رونق نوآوری نقشی اساسی دارند. فناوری اطلاعات، آموزش دانشگاهی، پژوهش دانشگاهی و تعاملات نوآورانه مولفه های پایه اکوسیستم ملی نوآوری هستند. کمیت، کیفیت و ظرفیت این مولفه ها، میزان خلاقیت، ظرفیت باروی، میزان پویایی و سطح چالاکی اکوسیستم ملی نوآوری را تعیین می کنند. کمیت و کیفیت کارآفرینی، میزان دسترسی به اعتبارات مالی، کمیت و کیفیت زیرساخت های فیزیکی و میزان سرمایه گذاری های مالی و فیزیکی توسط کارآفرینان، دولت و بنگاه ها به پرورش، رونق و گسترش نوآوری کمک می کنند. این مولفه ها علاوه بر تولید دانش در داخل زیست بوم و جذب دانش از خارج زیست بوم، به تجاری سازی دانش جدید کمک می کنند. نفوذ و اشاعه دانش در زیست بوم و پایداری اکولوژیک از پیامدهای اصلی اکوسیستم ملی نوآوری هستند.

نتیجه گیری: 

دولت برای پرورش اکوسیستم ملی نوآوری در ایران و رونق بخشیدن به میزان خلاقیت و نوآوری ابتدا باید مولفه های زیست بوم نوآوری (مانند محیط یادگیری، سیاسی، حقوقی و کسب و کار) را اصلاح کند.