تطبیق التقنیات الزمنیه علی تطویر عملیه الخطاب السردی فی روایه «رجال فی الشمس» لغسان کنفانی

در گفتمان روایی «ژنت»، بر داستان و چگونگی بیان آن یعنی گفتمان، هر دو تاکید می گردد و به روایت به عنوان تعاملی میان داستان و گفتمان نگریسته می شود. گفتمان در این رویکرد سه جنبه دارد: الف) زمان که خود متشکل است از: نظم، تداوم، تکرار؛ ب) وجه؛ ج) لحن. نظریه ژنت به توصیف روابط میان جهان روایت شده، روایت در چهارچوب نموده شده و روایتگری می پردازد. در این جستار به روش توصیفی تحلیلی سعی شده علاوه بر معرفی نظریه ژنت و اثبات کاربست این رویکرد بر تحلیل رمان های عربی، با بررسی ساختار زمان، کانون های روایت، فاصله روایت با بیان راوی و انواع دیدگاه به کاررفته در رمان، به تحلیل متن روایی پرداخته و توانایی داستان پردازی نویسنده در شکل دادن به نظام و ساختار روایی رمان، سنجیده شود. این رمان از نظم روایی مثبتی برخوردار است اما شخصیت های اصلی آن بازگشت هایی به خاطرات خود دارند که این امر، روایت را دچار زمان پریشی گذشته نگر ساخته است. نویسنده از تلخیص برای معرفی شخصیت های فرعی داستان استفاده کرده و گاه با حذف رویدادهای واقع شده، بر روند روایتگری سرعت می بخشد. با هدف بالا بردن میزان اضطراب داستان، گاه صحنه، به صورت نقل قول مستقیم آزاد جریان می یابد. تکرارها همگی نمادهایی معنادارند. راوی، برون داستانی و دانای کل است و به ارزیابی دیده ها و شنیده های خود نمی پردازد.