تقابل ترجیحات زیباشناسی منظر و فضای سبز پایدار در مناطق خشک

یکی از مطالبات اجتماعی و شهروندی رو به افزایش در کشورهای در حال توسعه، گسترش و احیای فضاهای سبز شهری است. در این زمینه رشد جمعیت و کمبود منابع آبی پایدار از چالش های بسیار مهم و پیش رو در مناطق خشک است. تغییر سبک و پارادیم های طراحی منظر در مناطق خشک با در نظر گرفتن اولویت کاهش مصرف آب، می تواند منجر به نارضایتی های اجتماعی ناشی از خشک منظرسازی و فضاهای سبز کم نهاده شود. بالا رفتن توقع بصری جامعه نسبت به فضاهای سبز در دهه های اخیر که حاصل گزینش الگوهای ناصحیح طراحی منظر بویژه در مناطق خشک بوده است، زمینه ساز اصلی تقابل احتمالی بین ترجیحات زیباشناسی و فضای سبز پایدار در این مناطق است. در این مقاله از یک طرف ترجیحات زیباشناسی منظر و فضای سبز و گزینه های طراحی آن ها در مناطق خشک ایران بررسی شده است و از طرف دیگر دلایل تقابل احتمالی بین این دو مهم و راهکارهای مناسب جهت کاهش این ناهمسویی مورد بحث و تحلیل قرار گرفته است. از بین نه گزینه بسیار اثرگذار در ادراک و ترجیحات زیباشناسی منظر توسط انسان، گزینه های طراحی در مناطق خشک، خشک منظرسازی و طراحی شهری حساس به آب مهمترین می باشند. لزوم استفاده از این مفاهیم در طراحی ها از یک طرف و افزایش آگاهی اجتماع نسبت به بحران آب در مناطق خشک و نیمه خشک، بومی سازی و ورود جایگزین های گیاهی مقاوم به خشکی با تنوع بالا و خلاقیت و ابتکار در طراحی های خشک منظر از طرف دیگر می تواند تا حدودی نارضایتی احتمالی شهروندان از توسعه فضای سبز پایدار در اقلیم های خشک را کاهش دهد.