ارزیابی رویکرد تاب آوری جامعه در برابر مخاطرات طبیعی مورد مطالعه: شهرستان دماوند)

در سال های اخیر بیشتر پژوهش های مرتبط با مخاطرات، پارادایم خود را از مدل کاهش تلفات و خسارت به یک مدل جامع تر تاب آوری اجتماع محلی تغییر داده اند. بر این اساس دیدگاه ها و نظریه های مدیریت سوانح و توسعه پایدار در پی ایجاد جوامع تاب آور در برابر مخاطرات طبیعی هستند. تاب آوری میزان مقاومت سیستم ها، توانایی آنها در تحمل تغییر و اختلال و تداوم روابط موجود بین افراد یا متغیرهاست. این تحقیق با در نظر گرفتن چنین تعریفی برای تاب آوری به ارزیابی رویکرد تاب آوری شهرستان دماوند در برابر مخاطرات طبیعی پرداخته است. مهم ترین رویکردهای تاب آوری به چهار گروه تقسیم شده اند. گروه اول شامل رویکرد کنشگر، کنش پذیر و رویکرد سازگار و گسترده است؛ گروه دوم نیز شامل سه رویکرد تاب آوری به عنوان آمادگی، تاب آوری به عنوان عملکرد و تاب آوری بی اثر است؛ گروه سوم رویکردهای تاب آوری را به دو رویکرد بخشی و کلی تقسیم می کند؛ و گروه چهارم نیز شامل رویکردهای تاب آوری و تعادل جهانی، تاب آوری و تعادل چندبعدی است. این پژوهش براساس این رویکردها به شیوه پیمایشی و با تکمیل پرسشنامه در سطح منطقه تحقیق به شیوه تصادفی، داده های لازم را جمع آوری و با روش های آماری بررسی و تحلیل کرده است. تحلیل داده ها برای هر دسته بندی انجام گرفته تا تاب آوری منطقه تحقیق در هر گروه تعیین شود. نتایج حاکی از آن است که رویکرد تاب آوری این منطقه در گروه اول کنشگر است، و در گروه دوم تاب آوری به عنوان عملکرد، در گروه سوم تاب آوری بخشی و در گروه چهارم رویکرد تاب آوری و تعادل جهانی بر منطقه حاکم است.