شناسایی قابلیت های رسانه های اجتماعی در جمع سپاری مدیریت مخاطره زلزله

هدف مقاله حاضر، یافتن قابلیت های رسانه های اجتماعی در جمع سپاری مدیریت مخاطرات طبیعی و به صورت خاص زلزله است. محققان در پی شناسایی این قابلیت ها در مراحل سه گانه پیش از زلزله، حین زلزله و پس از زلزله بوده اند تا بتوان از این گونه رسانه ها در جمع سپاری مدیریت مخاطره زلزله استفاده مطلوب به عمل آورد. روش اجرای پژوهش، دلفی کلاسیک؛ و جامعه مورد بررسی، مدیران و خبرگان دو حوزه مخاطرات و رسانه های اجتماعی بود که 22 نفر از این جامعه به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. در دور اول دلفی، مصاحبه نیمه ساختاریافته با متخصصان انجام گرفت. سپس مصاحبه ها به کمک روش کدگذاری کیفی تحلیل و قابلیت ها استخراج شد. در مرحله دوم، پرسشنامه هایی براساس یافته های مرحله اول تهیه و برای متخصصان ارسال و میزان اجماع در پاسخ های ایشان ارزیابی شد. این روند در مراحل سوم و چهارم هم تکرار شد تا در نهایت مشارکت کنندگان در مورد قابلیت های پیشنهادی به اجماع رسیدند. یافته های پژوهش براساس دسته بندی مراحل سه گانه پیش از زلزله، حین زلزله و پس از زلزله مشخص شد: در مرحله پیش از مخاطره زلزله («ایده یابی و مسئله یابی»، «اعلام خطر»، «امداد و نجات»، «نظارت بر عملکرد مدیران» و «آموزش پیش از مخاطره»)، در مرحله حین مخاطره زلزله یا 24 ساعت اول («اعلام خطر»، «درخواست کمک»، «مستندسازی»، «امداد و نجات»، «مشارکت های کالایی مردم» و «نظارت بر عملکرد مدیران») و در مرحله پس از مخاطره زلزله («امداد و نجات»، «نظارت بر عملکرد مدیران»، «ایجاد نقشه مخاطره»، «تخمین خسارت»، «اعلام کمبودها»، «مشارکت های کالایی مردم»، «شناسایی ساکنان اصلی منطقه زلزله» و «گردآوری اطلاعات فوت شدگان، گمشده ها، مجروحان و...»).