امکان سنجی طراحی شبکه هشدار سریع زلزله تهران

افزایش جمعیت و مهاجرت بی رویه به شهر تهران و در پی آن گسترش ساخت و ساز، مواجهه این کلان شهر با مخاطرات طبیعی را افزایش داده است. قرارگیری تهران با بافت های تاریخی و فرسوده گسترده در دامنه های جنوبی البرز و دارا بودن گسل های فعال، سبب افزایش مخاطره ناشی از رخداد یک زمین لرزه بزرگ شده است که ممکن است پیامدهای جبران ناپذیری داشته باشد. کلانشهرهایی چون تهران در پی رخداد یک زمین لرزه بزرگ، با مخاطراتی چون آتش سوزی، فروریزش، نشت آب و از کار افتادن بسیاری از خدمات روبه رو خواهند بود. سیستم های هشدار سریع زلزله، یکی از راه های کاهش مخاطرات زمین لرزه در کلانشهرهاست که در دو دهه اخیر در جهان مطرح شده و همچنان موضوعی در حال تحقیق است. تعداد محدودی از کشورها مانند ژاپن، آمریکا، مکزیک و رومانی، سیستم هشدار را به طور کامل به اجرا درآورده اند که در حال بهره برداری است و برخی کشورهای دیگر مانند ایتالیا، سوییس، ترکیه، کره جنوبی و چین در حال اجرای نمونه پایلوت، راه اندازی یا تحقیق در این زمینه اند. به منظور کاهش مخاطرات احتمالی زلزله های بزرگ، مقاله حاضر به بررسی ممکن بودن یا نبودن به کارگیری یک سامانه هشدار سریع برای شهر تهران پرداخته است. در این مطالعه، امکان پذیری یک شبکه ایده آل بررسی شده است. همچنین به بحث امکان سنجی سامانه هشدار سریع زلزله تهران و اینکه آیا اساسا هشدار وقوع زمین لرزه در تهران با توجه به گسل های اطراف امکان پذیر است، پرداخته شده است. همچنین حساسیت برخی از پارامترهای مورد استفاده در سامانه های هشدار سریع تجزیه وتحلیل شده و در برخی از پارامترها، مقدار بهینه و برای دیگر پارامترها میزان حساسیت آنها برای شبکه هشدار سریع بیان شده است. در نهایت این نتیجه حاصل شد که با توجه به گسل های اطراف تهران، برای بسیاری از زمین لرزه های مخرب امکان هشدار، حداقل برای چند ثانیه وجود دارد.