تحلیل تاثیرات ارتقای شاخص های تاب آوری بر پایداری سکونتگاه های روستایی در مقابل سیلاب (مورد مطالعه: نواحی روستایی شهرستان زرین دشت)

سیل از مخرب ترین مخاطرات طبیعی است. بشر امروزی هنوز به طور کامل نتوانسته است این پدیده طبیعی را مهار کند. به همین دلیل انسان به دنبال راه حلی است تا بتواند خطرهای ناشی از سیل را کاهش و تحمل پذیری خود را در برابر آن افزایش دهد؛ این موضوع امروز تاب آوری نامیده می شود. هدف این پژوهش سنجش میزان تاب آوری سکونتگاه های روستایی در برابر مخاطرات محیطی همچون سیل است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام کار، توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق، همه سرپرستان خانوارهای روستایی شهرستان زرین دشت (7927 نفر) هستند که از میان آنها حجم نمونه از طریق فرمول کوکران 310 نفر محاسبه شد. روش توزیع پرسشنامه ها سهمیه ای و تصادفی ساده بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی تک نمونه ای و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج آزمون تی نشان می دهد که شاخص سرمایه اجتماعی با 3/688 بیشترین میانگین و شاخص اقتصادی با 2/501 کمترین میانگین را در بین شاخص ها دارند. همچنین نتایج رگرسیون خطی نشان داد که بیشترین اثرگذاری در بین شاخص های تاب آوری مربوط به شاخص سرمایه اجتماعی (با ضریب بتای 0/562) و کمترین تاثیرگذاری مربوط به شاخص اقتصادی (با ضریب بتای 0/093) است. یافته ها نشان داد که در سال 1395، شدت خسارت واردشده 162 میلیارد بود که بیشترین خسارت به بخش راه و در مرتبه بعدی به واحدهای مسکونی وارد شد.