مقایسه دو روش تیمار داخل صفاقی و موضعی تیامین بر مرگ نورونی درگانگلیون ریشه خلفی نخاع موش صحرایی پس از قطع عصب سیاتیک

یکی از عوامل ضعف ترمیم اعصاب محیطی ضایعه دیده، مرگ نورونی رو به عقب در گانگلیون های ریشه پشتی نخاع است که به علت افزایش فعالیت اکسیدان ها می باشد. مطالعه حاضر تاثیر تیامین بعنوان یک آنتی اکسیدان را بر مرگ نورونی، متعاقب قطع عصب سیاتیک مورد بررسی قرار داده است.

در این مطالعه پژوهشی از 25 موش صحرایی نر ویستار در 5 گروه آزمایشی استفاده گردید (5 موش در هر گروه). گروه 1گروه سالم و در گروه های 2 تا 5 عصب سیاتیک قطع شده و بترتیب تیمار روزانه با سرم فیزیولوژی (گروه کنترل)، تیامین داخل صفاقی (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) و تیامین موضعی (1/7 میلی گرم بر کیلوگرم) انجام گرفت. پس از 4 هفته، حیوانات قربانی شده و گانگلیون ریشه پشتی قطعه پنجم کمری جهت مطالعات بافت شناسی برداشته شد.

در بررسی مورفولوژیکی برشهای گانگلیون های گروه های با قطع عصب، مناطقی بدون سلول مشاهده شد که احتمالا در ارتباط با مرگ برنامه ریزی شده است. اندازه حجم گانگلیون های گروه های تیمار موضعی و سالم تفاوتی نداشت، در حالیکه در سایر گروه ها کاهش حجم گانگلیون در مقایسه با گروه سالم مشاهده گردید  (0/001> p) و کاهش حجم در گروه کنترل در مقایسه با گروه تیمار موضعی مشاهده شد (0/001 > p) . مقایسه تعداد نورون های گانگلیون ها بین گروه های تیمار موضعی و سالم معنادار نبود، اما کاهش نورون ها در سایر گروه های آزمایشی در مقایسه با گروه سالم مشاهده شد (0/01 > p)  مقایسه تعداد نورون ها بین گروه های تیمار موضعی و کنترل افزایش نشان داد ( 0/01 > p). 

نتایج نشان می دهد که تیامین، متعاقب تجویز دوز کافی، می تواند در گروه عوامل محافظ نورونی قرار گیرد.