اثر پروژسترون بر تشنج های حاد ناشی از مدل لیتیوم-پیلوکارپین در موش ماده اواریکتومی شده: بررسی رفتاری، بیوشیمیایی و فعالیت آنزیم گلوتامین سنتتاز

تشنج های صرعی دوره ماهیانه، عمدتا به دنبال کاهش سطح پروژسترون اتفاق می افتد. از طرفی، آستروسیت ها بر تحریک پذیری مغزی اثرگذارند. لذا، اثرات محافظتی پروژسترون بر رفتار تشنجی، میزان گلوتامات و گابا و دخالت آستروسیت ها (فعالیت آنزیم گلوتامین سنتتاز) بررسی شده است.

موش های ماده صحرایی ویستار (120 سر) در این مطالعه تجربی در شش گروه آزمایشی شامل کنترل سالم، کنترل اوارکتومی، پیلوکارپین، سه گروه درمانی پروژسترون (دوزهای 0/2، 2 و 20  میلی گرم/کیلوگرم) قرار گرفتند. مدل لیتیوم-پیلوکارپین برای القای تشنج استفاده شد و رفتار حیوانات به مدت یک ساعت ارزیابی گردید. پروژسترون، به صورت روزانه طی پنج روز برای درمان تشنج تزریق گردید. در گروهی از حیوانات پس از 5 روز و در گروهی دیگر پس از 30 روز، مغز خارج شد و سپس محتوی کلی گلوتامات و گابای هیپوکامپ، و فعالیت آنزیم گلوتامین سنتتاز اندازه گیری شد.

زمان نهفته تشنج، فقط در گروه پروژسترون با دوز بالا، 184% کاهش و مدت زمان تشنج در گروه های دوز پایین، متوسط و بالای پروژسترون (105، 59 و 265%) کاهش یافت. در گروه های 5 روزه، میزان فعالیت آنزیم گلوتامین سنتتاز، در گروه تیمار با دوز بالا کاهش (164%) نشان داد. در گروه های 30 روزه، محتوی گابای گروه پیلوکارپین، افزایش (176%)  و محتوی گابا در گروه های دوز پایین، متوسط و بالای پروژسترون (106، 70 و 64%) کاهش نشان دادند.

تجویز پروژسترون خواص ضدتشنجی وابسته به غلظت دارد و همزمان میزان گلوتامات و گابا و فعالیت آنزیم گلوتامین سنتتاز آستروسیتی را تغییر می دهد.