فعال شده با ترومبوپلاستین- د (PRP) تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت خودی در التیام و بازسازی زخم در سگ ها

ارزیابی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت فعال شده با ترومبوپلاستین در روند التیام پوست در سگ.

مطالعه تجربی در حیوان زنده. حیوانات- 5 قلاده سگ نر نژاد مخلوط.

تحت بیهوشی عمومی شش عدد زخم تمام ضخامت به اندازه ی 20×20 میلی متر در ناحیه ی پشت به صورت قرینه ایجاد شد. در هر حیوان زخم های طرف راست به عنوان گروه درمان انتخاب شدند که به وسیله ی 5/1 سی سی ژل پلاسمای غنی از پلاکت درمان شدند و بر روی زخم های طرف چپ ستون مهره ها به همین میزان متیل سلولز قرار داده شد (گروه کنترل). بیست و چهار ساعت پس از ایجاد زخم ها درمان شروع شد و به صورت یک روز در میان تا سه بار ادامه پیدا کرد. در روزهای صفر، 3 ،5 ،7 ،10 ،13 ،17 ،20 و 24 از تمامی زخم ها عکس های دیجیتالی تهیه شد. در روزهای 10 ،17 و 24 بعد از ایجاد زخم ها از مرکز و گوشه ی تمامی زخم ها نمونه ی بافتی به ترتیب برای بررسی میزان هیدروکسی پرولین و هیستوپاتولوژی گرفته شد.

از نظر ماکروسکوپیک هیچ اختلاف معنی داری بین دو گروه درمان و کنترل از نظر درصد تشکیل بافت اپی تلیال، درصد انقباض زخم و درصد التیام دیده نشد (05/p<0) همچنین هیچ اختلاف معنی داری بین دو گروه درمان و کنترل از نظر میزان هیدروکسی پرولین، خونریزی، بافت نکروزه، توده فیبرینی، سلول های آماسی، بافت جوانه ای، فیبروپلازی وجود نداشت (05/p<0) در زخم های گروه درمان میزان اپی تلیزاسیون در روزهای 10 و 17 بیشتر از زخم های گروه کنترل بود اما از لحاظ آماری معنی دار نبود.

درمان زخم های تمام ضخامت با اندازه ی کوچک در ناحیه ی پشتی سگ ها با پلاسمای غنی از پلاکت در سه نوبت باعث بهبود در تسریع روند التیام نمی شود.