مبانی عرفانی اخلاق در آراء پولس

اهمیت و نقش پولس رسول درتاریخ مسیحیت امری مسلم است. زیست مسیحی پولس با مکاشفه روحانی او از عیسی مسیح آغاز شد؛ این رخداد ایمانی، آراء الاهیاتی و اخلاقی پولس را به بار نشاند، به طوری که قلب آموزه های پولس را «عرفان مسیح» او تلقی کرده اند. بر این مبنا، آموزه های الاهیاتی و اخلاقی او با هم مرتبط اند. عنصر اصلی اخلاقیات پولس، عشق به عنوان موهبت«روح»، در تناظر با ایمان (ثمره فیض)، عنصر اصلی الاهیات او، تحقق شریعت حقیقی را میسر می کند؛ فرد مسیحی با عشق و ایمان به مسیح، که تجسم روح و فیض خداست، با کسب وضعیت وجودی جدیدی، به انسان جدید اخلاقی متبدل می شود. براساس عرفان پولس، «بودن در مسیح»، «خلقت جدید» در پارسایی و تقدس را در پی دارد. این نگرش با کمک تبیین اخلاقی-عرفانی از مناسک، شریعت عشق را بجای شریعت اعمال، در آموزه های الاهیاتی او جایگزین می سازد. در این پژوهش، آموزه های اخلاقی پولس را با توجه به ویژگی های خاص شخصیت او، مواجهه با بحران روحی در شریعت گرایی سخت او و نهایتا شکل گیری آن ها بر محور مکاشفه عرفانی اش از عیسی مسیح، مورد کنکاش قرار داده ایم. ادامه این جستار با فرض ایده عرفان اخلاقی به اخلاقیات پولسی و رواقی و وجوه اشتراک و افتراق آن دو، پرداخته است.