نگاهی به مفهوم گورو در عرفان هندویی از منظر شنکره

گورو در عرفان هندویی استاد و اصلی است که مراتب معنوی را پشت سر گذاشته، وادی های پر پیچ و خم آن را درنوردیده و به بالاترین مرتبه بینش معنوی یعنی مکشه نایل شده است. در طریقه های رهبانی هندویی، گورو تجسد خداوند، سنت، تعالیم طریقت و واسطه فیض الهی است که به سنت جان می بخشد، منشا و بستر حیات نوین معنوی، کانون تقدس و رابط سالک با قوای متعالی تر است. بر همین اساس نقش وی در تعلیم و تربیت مرید واجب، و از آداب سلوک به شمار می آید و می تواند هدایت و ارشاد کسی را که قصد پیمودن این مسیر را دارد، بر عهده بگیرد، او را از عقبات سخت سلوک گذر دهد و تا رسیدن به سر منزل مقصود دلیل راه وی باشد. وی شایسته تکریم و احترام است و اطاعت محض از دستورات او، هر چند خلاف عرف باشد، برای رسیدن به مقصود نهایی ضروری به شمار می آید. از این روست که برای تبیین جریان سلوک عرفانی در این سنت، بررسی نقش گورو از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این نوشتار مفهوم گورو و حوزه شناختی و معنایی آن بر اساس متون مقدس و منابع ادبی و عرفانی هندویی بخصوص در نگاه شنکره و آثار او بررسی شده است.