وقوع خطاهای دارویی در بخش های مراقبت ویژه از دیدگاه پرستاران: یک مطالعه توصیفی

خطاهای دارویی یکی از شایع ترین خطاها در پرستاری بالینی به شمار می آیند. این مطالعه با هدف تعیین دلایل وقوع خطاهای دارویی، عدم گزارش آن ها و فراوانی وقوع این خطاها در بخش های مراقبت ویژه صورت گرفت.

این پژوهش توصیفی- مقطعی در سال 1398 انجام شد. حجم نمونه 300 نفر از پرستاران شاغل در بخش های ICU و CCU از سه بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی قم بودند که به شیوه سرشماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، فرم اطلاعات فردی و پرسشنامه روا و پایا شده خطای دارودهی بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های آنالیز واریانس و تی مستقل) تحت نرم افزار SPSS نسخه 16 تحلیل شدند.

خطای سیستمی با میانگین نمره 2/1 ± 1/4 و خطای داروخانه ای با میانگین نمره 1/1 ± 5/2 بیش ترین و کم ترین دلایل وقوع خطاهای دارویی بودند. هم چنین، دلایل مدیریتی با میانگین نمره 1 ± 8/3 و دلایل مربوط به اختلاف نظر در مورد تعریف خطای دارویی با میانگین نمره 1/1 ± 6/2 بیش ترین و کم ترین علت عدم گزارش خطای دارویی اعلام شد. هم چنین، خطای وریدی با 56/22 درصد، فراوانی بالاتری نسبت به خطای غیروریدی با 89/21 درصد داشت. در میان مشخصات فردی، بین وقوع خطای دارویی با سن (029/0P=) و سابقه کار در بخش فعلی (007/0P=)، طبق آزمون آماری آنالیز واریانس، ارتباط معنی دار آماری وجود داشت.

بر اساس نتایج مطالعه حاضر، ضروری است که به منظور کاهش بروز خطا توسط پرستاران، شرایطی ایجاد شود تا از بروز خطاهای سیستمی در بیمارستان کاسته شود. هم چنین بر مدیران پرستاری واجب است که بستری فراهم نمایند تا پرستاران بتوانند خطاهای خود را گزارش دهند. به علاوه، این مدیران باید نسبت به پایش دقیق دارو دادن توسط پرستاران به ویژه داروهای وریدی، اقدام نمایند.