مدیریت راهبردی سازمان های مردم نهاد در جمهوری اسلامی ایران

حمایتهای گسترده سازمان ملل متحد و ارگان های وابسته به آن و همچنین بنیادهای بین المللی از دامنه تشکیل سازمان های مردم نهاد تا آنجاست که قرن 21 را قرن سازمان های مردم نهاد خوانده اند. بهره برداری مدیریت شده و هدفمند از ظرفیت سازمان های مردم نهاد می تواند ابزار مناسبی برای کاهش مشکلات کشور در حوزه های مختلف از جمله امنیت اجتماعی باشد. با بررسی پیشینه فعالیت این سازمان ها در جمهوری اسلامی ایران (برنامه ها،سیاست ها و اقدامات اجرایی) در کشور مشخص می شود که فقدان الگوی درون زا در این عرصه و انتقال تقلیدی و کپی برداری شده از نمونه های غربی و نبود چهارچوب قانونی برای نظم بخشی و ایجاد انتظام در این نهادها باعث شده است تا سازمان های رسمی در شناخت و ادراک دقیق مسئولیت ها و کارکردهای این تشکلها دچار ضعف و بعضا خطا شوند. از این رو، استفاده از مدیریت راهبردی و فرایند برنامه ریزی راهبردی(آگاهی از نقاط قوت و ضعف داخل سازمان و از طرفی فرصتها و تهدیدهای موجود) نقش کلیدی در موفقیت کشور در بهره برداری از این سازمان ها ایفا می کند . این مهم در این مقاله با استفاده از نظریه کارکردگرایی ساختاری مورد بررسی و تدقیق علمی قرار گرفته و روش تحقیق مورد استفاده نیز توصیفی- تحلیلی است.