تجزیه و تحلیل ترکیب پذیری عملکرد اسانس گشنیز تحت رژیم های متفاوت آبیاری با استفاده از روش GGE بای پلات

گشنیز، یکی از مهم ترین گیاهانی است که در صنایع دارویی استفاده می شود. روش GGE بای پلات یکی از روش های مناسب برای تجزیه و تحلیل داده هایی است که ساختار دو طرفه دارند. در این تحقیق، به منظور بررسی ترکیب پذیری عملکرد اسانس با استفاده از روش GGE بای پلات، ، نتاج حاصل از تلاقی ‎ دی آلل 6 ژنوتیپ گشنیز شامل: اصفهان، همدان، بوشهر، مازندران، مرکزی و البرز در نسل F1 در سه شرایط متفاوت آبیاری به طور جداگانه، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در هر آزمایش، در سال زراعی 95-1394، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس ژنتیکی، حاکی از معنی دار بودن اثر ترکیب پذیری عمومی و خصوصی برای عملکرد اسانس بود که نشان دهنده اهمیت اثرات افزایشی و غیر افزایشی ژن ها در کنترل این صفت بود. در این تحقیق، نقش اثرات غیرافزایشی ژنی در کنترل عملکرد اسانس بیشتر از اثرات افزایشی بود. بنابراین تهیه دورگ‎های برتر با استفاده از روش های به نژادی مبتنی بر آزمون نتاج، در جهت بهبود این صفت موثر خواهد بود. همچنین نتایج تجزیه های گرافیکی بای پلات نشان داد که ژنوتیپ های والدی مازندران (P4) و بوشهر (P6) با داشتن قابلیت های ترکیب پذیری عمومی و خصوصی خوب می توانند به عنوان والدین مناسب برای تلاقی ها جهت توسعه ژنوتیپ هایی با عملکرد اسانس بالا استفاده گردند.